Ada en Sanne, een levensgroot verschil

SLIEDRECHT - Voor het eerst twee dames tegenover elkaar in Jong Ontmoet Oud. De 14-jarige Sanne van der Geld schoof een middagje aan tafel bij de 75-jarige Ada van Gelder om te praten over hun levens in Sliedrecht. Het ene leven nog pril en tamelijk onbezorgd, het andere leven vol hindernissen en dieptepunten. Letterlijk een levensgroot verschil dus tussen Sanne en Ada.

Maar overeenkomsten zijn er ook tussen de twee goedlachse dames. Zo komen Sanne en Ada er al snel achter dat ze allebei dol zijn op dansen. Sanne heeft jaren meegedaan aan de Kunstbende via Elektra. ,,De Kunstbende?" Ada heeft er nog nooit van gehoord. ,,De Kunstbende is een danswedstrijd", legt Sanne uit. ,,Je werkt een jaar lang met een groepje en een lerares aan een dans. Moderne dans, streetdance en zo. Eerst moet je proberen de beste van je provincie te worden en als dat lukt mag je tegen de beste groep van andere provincies dansen."

,,Oh, wat had ik dat leuk gevonden als dat in mijn tijd bestond!", roept Ada uit. ,,Ik kijk ook altijd So You Think You Can Dance. Enig! Niet dat ik aan zoiets van mijn vader mee had mogen doen, trouwens", nuanceert ze haar enthousiasme direct.

Ada, die uit een groot gezin met 9 kinderen komt, is streng christelijk opgevoed door haar vader. ,,De jongens mochten alles, de meiden niks. Mijn zussen vonden dat niet zo erg, maar ik wilde ook graag sporten, dansen, zwemmen. Ik deed dat wel stiekem. Dan ging ik met mijn broers via de gantel - die was toen nog heel schoon - zwemmen op de Merwede bij de Watertoren. Ja, ik ben van de kaai, hè. Mijn broers verraadden mij niet en mijn moeder zag het door de vingers. Die was niet zo streng. Dat was alleen mijn vader. Maar ik heb er niet onder geleden, hoor. Ik heb uiteindelijk toch alles gedaan."

Sanne vindt dat ze helemaal niet streng wordt opgevoed. ,,Volgens mijn oudere broer en zus mag ik zelfs nog meer dan zij op mijn leeftijd", lacht ze. ,,Ik mag bijvoorbeeld later thuiskomen dan zij vroeger. Maar mijn ouders weten ook waar ik ben en met wie, dus dat scheelt." Sanne is vaak te vinden in Elektra. Het Jongerencentrum wordt van oudsher vooral door jongens bezocht, maar sinds kort hebben de meiden er ook een eigen plekje.

,,We hebben een kamertje voor onszelf dat we ook zelf hebben ingericht. Daar luisteren we muziek en kletsen we met een klein groepje vriendinnen." 'Kamertje inrichten' betekent vooral veel B-Brave posters aan de muur plakken. En 'muziek luisteren' betekent vooral B-Brave-liedjes meezingen. Sanne moet heel hard lachen. ,,Dat klopt, ja. Daar zijn we helemaal fan van."

Een andere hobby van Sanne is winkelen. Met haar vriendinnen of haar moeder, die ze eigenlijk ook als haar beste vriendin ziet. Niet op de Kerkbuurt, want daar zijn de winkeltjes voor Sanne te duur. Zij geeft haar kleedgeld liever uit in Dordrecht of Rotterdam. Ze is nu op een leeftijd dat ze meer, meer, meer wil, geeft ze zelf toe. ,,Maar dat mag ik natuurlijk niet van mijn ouders, dus wil ik op zoek naar een bijbaantje." Ada weet nog goed toen zij haar eerste kleren kocht. ,,Een grijze rok, een

roze trui en een beige jasje." Ze kocht de kleren bij Van Beuzekom in Sliedrecht van haar eerste zelf verdiende salaris. Tot die tijd droeg ze altijd de doorgeschoven kleren van haar zussen. ,,Daarom weet ik het nu nog. Zo bijzonder was dat voor mij."

Geld om te studeren was er niet in het gezin waar Ada opgroeide, dus ze ging al jong aan de slag. ,,Ik had vijf werkhuizen waar ik allerhande zwaar werk deed. Voor 30 gulden per week." Ze knikt veelbetekenend naar Sanne, die grote ogen opzet. ,,Maar leuk vond ik het niet, dus toen ik trouwde op haar 20ste stopte ik met werken."

Haar huwelijk kwam tot een droevig einde toen haar man al op 44-jarige leeftijd overleed aan kanker en Ada met drie jongens achterliet. ,,Dat was heel moeilijk, maar gelukkig hebben we het financieel altijd wel gered van mijn weduwepensioen. En aan het alleen zijn was ik al gewend, want ik was getrouwd met een baggeraar die soms maanden weg was." Er volgden nog meer tegenslagen, die voor Ada te privé zijn om te vertellen. ,,Maar ik kan wel zeggen dat ik een moeilijk leven heb gehad. Vrienden zeggen vaak tegen me 'Je lacht gelukkig nog, Ada'."

En goedlachs is ze. De droevige blik in haar ogen verdwijnt direct als ze over al haar activiteiten praat. Ada vertelt honderduit over het koffie schenken bij Overslydrecht, wat ze al meer dan 35 jaar doet, over haar vrijwilligerswerk bij Synergos en de Tai Chi lessen die ze daar volgt, over de Merwebolder waar ze helpt en Stichting Welzijnswerk waar ze onder meer gastvrouw is, de pedicure assisteert en zich inzet voor het volksdansen.

Het is slechts een greep uit de activiteiten van Ada. ,,Ook de burgemeester kon het niet allemaal opnoemen", vertelt ze lachend over de uitreiking van haar Koninklijke Onderscheiding in 2011. Met de Volksdansgroep is ze nu heel druk om een dans te leren voor één van de evenementen rond Sliedrecht 950 jaar, compleet met bijpassende Middeleeuwse kleding. Kortom, Ada zit niet vaak stil. ,,Maar ik moet wel zeggen dat allemaal steeds minder wordt voor ouderen. Jongeren als Sanne klagen misschien wel eens dat er in Sliedrecht niet veel voor hen wordt gedaan. Maar de activiteiten voor de ouderen worden ook allemaal weg bezuinigd. Vroeger hadden we in De Schalm de grootste en meest actieve ouderenclub van de hele regio. Papendrechters en Hardinxvelders waren jaloers op onze gezellige drukte. Nu is het niets meer in De Reling. Er is nergens meer geld voor. Dat onze volksdansgroep nog bestaat komt puur omdat wij zelf de schouders eronder hebben gezet."

Tot slot laat Ada nog een laatste hobby aan Sanne zien. Ze zet een aantal groene mandjes op tafel met daarin verschillende soorten door Ada zelfgemaakte felicitatiekaarten en envelopjes om geld cadeau te doen. Sanne mag de leukste uit kiezen om mee te nemen. Dan nemen de dames afscheid. ,,Als je nog eens langs wil komen ben je altijd welkom", roept Ada de vrolijk zwaaiende Sanne na bij de voordeur.