Column Joost Schelling: Paardebloemen

SLIEDRECHT - De meeste paardebloemen zijn alweer verdwenen. Jammer, want ik vind het altijd een prachtig gezicht als rond Pinksteren de lucht kleurt met kleine parapluzaadjes van deze paardebloemen. Maar als je zoals mijn vrouw en vele anderen, last hebt van hooikoorts, dan geniet je daar toch iets minder van. Maar voor mij is die volle lucht met zwevende en zwervende zaadjes een teken dat het leven door gaat.

Pinksteren is een beetje het stiefkindje onder de christelijke feesten. Bij Kerst, Pasen en Hemelvaart staat steeds Jezus Christus centraal. De feesten gaan over wat hij voor de mensheid gedaan en betekent heeft. Maar Pinksteren draait niet om Jezus, niet om God, maar vooral om ons. Pinksteren gaat over Gods aanwezigheid in ons leven. Eigenlijk zou Pinksteren het meest uitbundige feest moeten zijn, want nu staan wij mensen helemaal centraal.

Ik wil in deze column een lans breken voor het bewust vieren van Pinksteren en dus niet mee gaan in de beweging dat het een tweederangs feest zou zijn. Want Pinksteren is het feest waarin alles wat we gevierd hebben met Kerst en Pasen in ons leven samenkomt. Ons verlangen naar licht en warmte, onze hoop tegen het donker van deze wereld, ons geloof in een goede afloop; dat vormt de basis voor het Pinksterfeest. Met Pinksteren wordt dat geloof, die hoop en die liefde, opnieuw gezaaid, maar niet in Jezus maar in ons. Hoe? Daar heeft de Bijbel zelfs geen goede woorden voor, enkel in beelden wordt erover gesproken en gedacht. Als een windvlaag, als vuur is het geloof, de hoop en de liefde onder ons gekomen. En ik gebruik de paardebloem als beeld.

Een paardebloem bestaat uit heel veel kleine paardebloempjes. Eerst zijn de kleine bloempjes geel en zorgen ze voor stuifmeel waarmee andere bloemen bevrucht worden. Na verloop van tijd gaan de bloempjes dicht om vervolgens te worden tot kleine pluisjes, die als een parachute de nieuwe zaadjes meevoeren. Als de wind - of wij - ze dan van hun steel blazen, verspreiden ze zich om ergens anders goede grond te vinden om als nieuwe paardebloem weer tevoorschijn te komen.

Zo proberen geloof, hoop en liefde, waarmee Kerst en Pasen ons leven bestoven hebben, nu vat te krijgen op ons eigen leven. Als wij ons openen voor die boodschap ontvangen we niet alleen die vruchten, maar worden we zelf als die paardebloem. Als de wind ons in beweging zet, wordt het goede dat in ons is gezaaid weggeblazen om ergens anders weer vrucht te kunnen dragen. Pinksteren betekent: alles wat we hiervoor gevierd hebben, mag in ons eigen leven verder gaan.

Deel die liefde dus rijkelijk uit. Strooi uit, tegen beter weten in, want je weet nooit waar het terecht zal komen. Zoals eens in jouw leven een kiem van geloof, hoop en liefde binnenkwam. Pak dus een paardebloem, blaas de vruchten weg en stel jezelf de vraag: Hoe kan ik de ander laten delen van mijn geloof, hoop en liefde?

Goede en inspirerende Pinksterdagen!

Ds. Joost Schelling, predikant van de Gereformeerde Kerk Sliedrecht.