Ik discrimineer

Heeft u dat nou ook? Dat je dus een rechtschapen mens bent, ‘schoon op de graat, altijd eerlijk, sociaal, christelijk, ‘rood’, links of rechts en in elk geval vind, dat ieder mens gelijk is, maar dat je soms jezelf er innerlijk op betrapt, dat je eigenlijk toch discrimineert?
Ik wel en – net zoals u – vertel ik dat natuurlijk aan niemand, want inmiddels ben ik een redelijk vooraanstaand PvdA-lid en dan is discriminatie helemaal uit den boze.
Maar toch doe ik het, diep van binnen wil ik het niet, maar toch gebeurt het! Gelukkig herken en herinner ik het me, ik neem me voor dat het nooit meer gebeurt, maar – net als met teveel goedkope rode wijn – overkomt het me soms.

De eerste keer was in 1969, toen ik bij ‘De Klop’ werkte, waar we zo’n sophisticated demontabele IHC Beaver 1500 ‘dreding invention’ moesten demonteren. Dat was en is eigenlijk gewoon een drijvende bagger-stofzuiger; Over ‘innovatie’ gesproken, toen was het oer-Sliedrechtse Kloppie hun tijd al ver vooruit met hun ‘Beaver’.

Als je op het woord ‘Beaver’ gaat googelen, kom je – echt waar – al snel op ‘Slang for vagina’; wat ‘slang’ betekent wist ik overigens ook wel, maar ‘vagina’, dat wordt dan ooit weer een heel andere column.

Nee, toen we die IHC Beaver gingen demonteren, waren net de eerste Turkse gastarbeiders in Nederland. Ik had er vier ‘onder me’ (de eerste discriminatie) en we stonden te wachten tot de kraan kwam. Afijn, een praatje, wat lachen, de kraan was er nog steeds niet en ik vroeg die Turkse medemensen: “Gaan jullie maar vast die-en-die bouten los maken”. Dat kan wel, want dan valt die ‘Beaver’ nog steeds niet uit elkaar en als de kraan er is, dan is het zo gepiept.

Afijn, die grote mobiele kraan komt drie uur te laat, maar die bouten bleken toen nog steeds niet los gedraaid. Dus dit blanke jongetje was ‘hautain’ boos op de eerste Turkse medemensen, die ik ooit ontmoette, maar schoot voluit in een schaterlach, toen die eerste aardige Turkse gastarbeider me in steenkolen-Nederlands uitlegde: “Ik kan bouten vast maken”, “Ik kan bouten losmaken”, maar “Ik kan niet bouten vast los maken”.

Dit is geen grap, geen sarcasme, geen cynisme, maar echt en waar gebeurd. Dit voorval – eigenlijk een Babylonische spraakverwarring – herinner ik me nog steeds.
Sterker nog, eigenlijk schaam ik me er bijna voor. Nou ja, ik lig er niet gillend wakker van, maar ik realiseer me daardoor wel, dat de grens naar onbewuste discriminatie flinterdun is.
Er open over praten, helpt! Net zoals het simpelweg bespreekbaar maken!

Erover nadenken ook, maar nadenken is sowieso altijd verstandig. Denk daar maar eens goed over na!

[Joop Keesmaat