Echt Sliedrechts - Klusperikelen deel 5

Het was dan eindelijk zover. Verhuisdag. En het was chaos alom. Voor mij dan. En al bereid je het nog zo goed voor, toch lopen dit soort dingen altijd anders dan gepland. Meubels die op andere plekken staan. Nieuw stucwerk wat op de grond beland. Hulp die achterblijft vanwege ziekte. Door de dozen die aan bleven rukken zag ik het spreekwoordelijke bos niet meer. Even probeerde ik me stilletje te herpakken op het toilet. Wat niet heel veel nut had, aangezien het hang- en sluitwerk van de deur nog ontbreekt. ‘O hé, Kel, daar ben je. We zochten je al. Weet jij misschien...?’ ‘He, hoor je dat ook? volgens mij sneuvelde daar iets. Nou ja, haha scherven brengen geluk.’ ‘En wat dacht je van..Kelly? Kelly? Kelly? ‘Ik moet poepen.’ De jongste die met een rood aangelopen hoofd zich tussen vriend A. en mij op het toilet probeert te wurmen kijkt ons beide geërgerd aan of we niet ergens anders ons sociale onderonsje willen voortzetten. ‘Hey schat, we zijn al ver hè?’ Een vluchtige kus op m’n hoofd. ‘Ik denk nog maar 2 misschien 3 keer heen en weer rijden en dan zijn we klaar.’ Waarschijnlijk gaf ik geen antwoord en keek ik er nog apathischer bij dan een hert in de koplampen van een auto, want een ietwat bezorgde: ‘gaat het goed?’ volgde. NOG MEER SPULLEN? Maar ik zei het niet. Een binnensmonds gemompel wimpelde mijn lief af. Fluitend hoorde ik hem de bus weer starten. Het huis was al te klein voordat er ook maar 1 nacht in was doorgebracht. De voorafgaande maanden voelde ik mij net de Don Quichot van ‘clutter’; strijdend tegen de te grote hoeveelheid in mijn ogen onnodige spullen in huis. Tijdens het ruimen komen we er zo nogal eens achter dat spullen een wat belemmerende emotionele waarde hebben gekregen: ‘Van mijn oma gekregen toen ik afstudeerde’, ‘gevonden toen ik op reis was daar-en-daar-in-dat-verre-land-toen-ik-nog-vrij-was-en-geen-kinderen-had’ of ‘haar eerste romper/broekje/sok/slabbetje (*snik*)’. Allerlei spullen mogen dan niet weg. Terwijl we tegelijkertijd allemaal blij worden van een functioneel leeg en opgeruimd huis. Vooral voor iemand die al jarenlang het systeem hanteert van ‘iets erin, is iets eruit’ en die verhuisde met alleen een doos servies en een koffer vol kleding is dit traumatisch. ‘s Avonds, na een slopende dag, maar wel duizend ‘dankjewels’ rijker en er na het sluiten van mijn eigen voordeur een echo volgde, kwam het besef. Het is een rijkdom te hebben wat je nodig hebt. De vraag is of het nog steeds rijkdom is als je méér bezit dan nodig. Wat ben ik een ontzettend rijk mens. 

Kelly Petrie