Vereeuwigd in gedachten

Ik zit op een muurtje van het 15e-eeuwse Pandhof in Utrecht. Ik bewonder de goed onderhouden tuintjes, waarin de paarse en gele bloemblaadjes oplichten in het zonlicht. Ik vraag me af hoe het zou zijn om hier in de middeleeuwen gezeten te hebben, toen dit een plek was waar geestelijken wandelden en mediteerden. Het was vast nog vrediger, zonder het bestaan van mobiele telefoons en laptops. Het feit dat ik dit stukje nu op mijn telefoon typ, geeft al aan dat ik er niet onderuit kan dat ik in dit digitale tijdperk leef en mij daar dus naar gedraag. Ik schrijf niet, maar ik typ. Ik stuur geen brieven, ik whatsapp. Als ik daarover nadenk, word ik wat weemoedig. Een handschrift is persoonlijk, een brief tastbaar. Zoveel mooier dan een snel berichtje naar mijn mening. Mensen lijken in deze tijd vervreemd te zijn van het persoonlijke, bescheidene en intieme. Iedereen deelt tegenwoordig vanalles met iedereen. Op Facebook en Instagram delen mensen het moois uit hun leven. Iedereen mag alle leuke dingen weten en bekijken. Het maakt ook niet uit of je nu in een grote stad als Utrecht, of in een dorp als Sliedrecht woont. Het digitale monster dat sociale media heet, heeft ons allemaal in zijn greep.

Ik word uit mijn mijmeringen gehaald door de kreetjes van twee kleine kinderen, die over de paadjes langs de tuintjes rennen. Het is een schattig gezicht. Meteen tovert hun mama haar telefoon tevoorschijn om het moment vast te leggen. Dit bedoel ik dus. Mensen klampen zich krampachtig vast aan hun mobiele telefoons en dragen zo hun complete, digitaal vastgelegde leven op een compacte manier met zich mee. Een herinnering in gedachten blijkt niet voldoende. Geluk moet worden vereeuwigd, anders bestaat het niet. Het liefst nog moet jouw geluk ook door iedereen leuk gevonden worden, want wat zijn je leuke momenten waard als niemand anders ervan af weet?

Soms verlang ik ernaar terug te gaan in de tijd. Naar een periode waarin men nog wel brieven schreef. Waarin levens niet zo ingewikkeld en gejaagd waren. Natuurlijk is dat een vrij romantische gedachte, ik begrijp ook wel dat de geschiedenis echt niet zo rooskleurig is als hij in mijn fantasie lijkt. Maar toch, soms waan ik mij even net een middeleeuws meisje, zittend tussen de muren van een klooster. Zij fantaseert over haar geliefde, van wie zij geen vluchtige whatsappjes, maar met zorg geschreven brieven ontvangt. Hij neemt haar mee op zijn paard en samen galopperen zij door dichtbegroeide bossen en weidse grasvlaktes, op zoek naar geluk. Niet digitaal vastgelegd, maar vereeuwigd in gedachten.

Romy den Otter