Echt Sliedrechts - 1,2 jij doet niet meer mee

Tijdens mijn dagelijkse wandeling door Sliedrecht passeer ik een schoolplein vol spelende kinderen. Klein en schattig. Maar niet altijd. Heel duidelijk zie ik een meisje met twee dames als versterking een klasgenootje een harde duw geven. Het slachtoffer, 3 turven hoog, kijkt me in het voorbijgaan wanhopig aan. 

Zonder er eigenlijk goed over na te denken werp ik een zeer boze blik naar de daders. ‘Kunnen jullie wel! Wegwezen!’ volgt er met verheffende stem uit mijn eigen mond. De drie kijken verschrikt op en hollen hard weg. Met een knipoog naar de nog snotterende hummel zet ik mijn wandeling voort. De pikorde zit er helaas al vroeg in. 

Vanuit de ontwikkelingspsychologie is bekend dat heel jonge kinderen naast elkaar spelen. Ze maken daarbij nog geen onderscheid tussen zichzelf en de anderen. Vanaf 4 jaar spelen kinderen steeds gerichter samen. Ze merken al snel welke kindjes heel geliefd zijn, welke kindjes vaak niet mogen meedoen en hoe ze van anderen iets gedaan krijgen. Vanaf dit moment kan er dus gesproken worden van pesten. 

Als ik terugdenk aan mijn eigen basisschooltijd krijg ik alleen maar leuke herinneringen. Daarin tegen waren mijn jaren op de middelbare een hel. Met buikpijn vertrok ik iedere morgen weer naar een dag vol nare opmerkingen, lek gestoken fietsbanden tot opgesloten worden in de toiletten. Wat uiteindelijk ook betekende dat ik er na 3 jaar mee stopte, geen diploma behaalde en ging werken. Nog steeds vraag ik mij geregeld af waarom? Niet dat er een gegronde reden is voor pestgedrag.  

Al deze herinneringen waren al aardig opgeborgen tot ik laatst bleef hangen bij een documentaire op de NPO3. Eindeloos gepest. Met mij gaat het nu goed. Liefde en vergeving doet een hoop. Helaas voor het meisje uit de documentaire is het te laat. Mijn hart gaat uit naar alle slachtoffers, jong en oud die met een zelfde soort trauma leven. Beste lezers, wees alert. En mocht u zich misschien aangesproken voelen? Maak excuses en bedenk dat ‘wat u niet wilt dat u geschiedt doe dat ook een ander niet’.

Kelly Petrie