Een nieuw mebiel tillefoontjie

SLIEDRECHT “Jij weer is an ’t woord?” zal ie zegge. ‘t Kompt zô: d’r was voor ’t êêst in twêê jaer leejevergaodering van d’n Historische Verêêniging. Iederêên twêê jaer ouwer en zeker nie gaauwer, wel grijzer of witter. Op dien aevend vroog Aorie Sprong of ’k as ramplesant voor de vaste schrijverd iets wou maoke. Ik zee gelijk ja, mor waerover? doch ’k. Aorie is nogaal streng en ‘k hou wel van ’n steeksie onder waoter. Omdà tijdes de vergaodering Inao’s tillefoontjie afgong, doch ’k, daer kan ‘k wel wà mee. Ze mos nog onder taofel in d’r tas graaie om ‘m te vinge. ‘k het al jaere een tillefoontjie gehad, allêên voor nôôdgevaalle, omdà ‘k nie mee wou waareke aan de gekte om ellek mement op dà vermaoledijde apperaot te loere, verempeld ok in resterans. Bepaold hêêmel uitgepraot mè mekaor. Nae veule jaere tò nog weer zô’n veegding gekocht bij ‘n bejaerdeblad. Daer kon ‘k nie mee overweeg, zal wel aan m’n aaige gelege hebbe.

In d’n haarefst van vorig jaer ben ‘k omgegaon en hè ‘k ’n zôôgenaomd gebruikersvriendelijk exemplaor aangeschaft in de Kaarekbuurt en wà denk ie? Ik krijg ’r aerdighaaid in en ok bij mijn komt de verslaoving om d’n hoek kijke. Ik kan d’r in d’n aerd mè me tengels nie vanaf blijve. Ik krijg nieuwsberichies, aamel eve aokelijk, dus waerom, zal ie zegge, m’n agendao staot erin, ’t weerbericht, van die zwarte stippies in ’n vierkantjie, codes genaomd, om infermaosie uit folders of bij museao te haole en gao zô mor deur.

Wat ie ok kan: tekst aanvulle naer aaige inzicht en as ie ’t dan nie goed naekijkt, staot ’r somtije hêêl wat aanders. Zô schreef me schôônzussie onderlest dat ’r iemand gecreëerd was, ze bedoelde gecremeerd, dan kà je je aaige wel voor ie kop slaon. Gelukkig kà je dà knoppie ok uitzette. ‘k App m’n aaige drie keer in de rondte. Ik maok fotoochies en stuur ze deur, net as grappige plaetjies van actuêêle zaoke. D’r zit verempeld een bibberaosie- of slaepstand op as ie nie gestoord wil worre. Nou hebbe vrouwe mêêst gêên broekzakke, dus voel ie ‘m ok nie trille en omdat die dinger aalsmor grôôter worre hè je bekant ’n rugzak nôôdig en die ving ‘k zô lillijk, je zal d’r mijn nooit mee tegekomme. Dan zie je vrouwe op t’r Paosbest lôôpe en torse ze ’n rugzak mee. Dan toch mor in me tassie, net as bij Inao’s.

Macky van Leeuwen–de Jong