Echt Sliedrechts - Stilte

Voor ik kinderen kreeg bezocht ik als journalist evenementen vaak alleen. Soms ging mijn (nu) man mee, maar vaak werkte ik toch het lekkerst alleen. Sinds ik kinderen heb en ze iets groter zijn, neem ik ze vaak mee naar evenementen. Veel evenementen zijn namelijk prima kindvriendelijk. Een braderie, een kermis, een open dag op een kinderboerderij: allemaal leuke gezinsuitjes, waar je als journalist tussendoor je werk kunt doen. Vaak dus ook vergezeld door hun vader, zodat ik - als ik even sta te praten met iemand en iets opschrijf of een foto maak - niet meteen één of meerdere kinderen kwijt ben.

Pas wilde ik eigenlijk dat er iemand bij het bereiken van het hoogste punt van het beheerdersonderkomen van de begraafplaats aanwezig zou zijn voor de krant. Ik had al drie mensen gebeld, maar niemand in ons niet al te uitgebreide freelancerbestand lukte het om daarheen te gaan. Ik overwoog even om erheen te gaan mét kind. Ik had twee kinderen kwijtgespeeld (want groep 6 en groep 8 en op kamp) en alleen mijn 6-jarige zoon zou mee moeten. Hij is lief, ietwat ondernemend en heeft in zijn korte leven - helaas - al twee keer te maken gehad met een uitvaart van dichtbij. Het concept begraafplaats was dus niet nieuw. Uiteindelijk werd er alleen een foto gemaakt door onze vaste fotograaf en besloten de mini en ik er een gezellige middag samen van te maken. 

Bijna drie weken geleden beleefde ik de vuurdoop om met drie kinderen alleen naar een evenement te gaan. Nu is dat niet zo spannend, maar wel als je ook nog aan het werk bent. De middelste had echter positieve herinneringen aan het Living Statues & Art Festival waar we samen vorig jaar even waren, dus hij jutte de andere twee vrolijk op. De belofte van een ijsje op de Kerkbuurt hielp natuurlijk ook. Waar de puber (’die standbeelden zijn echt kapot eng’) samen met haar twee jaar jongere broer de standbeelden liever van een afstandje bekeek, daar ontpopte mijn jongste (’heb je nóg een muntje, mam?’) zich tot een ware standbeeldliefhebber. Elk standbeeld werd uitgebreid bekeken, een muntje toegeworpen (want toch wel eng), maar hij liet zich dan uiteindelijk wel steeds strikken om een actie uit te voeren als een standbeeld daarom ‘vroeg’.

In de auto thuis hadden ze alle drie de grootste verhalen. Vooral de jongens zagen het wel zitten, in een kostuum stilstaan, een kunstje doen en daarmee geld verdienen. ‘Ja maar dan mag je ook niets zeggen hè?’, vulde ik aan. ‘Makkie!’, antwoordden ze. Ik droomde even weg, drie stille kinderen. Was het elke dag maar Living Statues & Art Festival :-)

Marjanne Dijkstra