Triest

Behoorlijk wat mensen hebben moeite met deze tijd van het jaar: de blaadjes vallen van de bomen.

Bovengemiddeld veel mensen voelen zich depressief in de herfst. Ergens ook wel logisch. Het is een stuk vroeger donker. Vallende bladeren bepalen ons bij de vergankelijkheid van het leven. Dat gaat niet iedereen in de koude kleren zitten. Ik hoorde eens van een vallei in Oostenrijk. De mensen die aan de zuidkant van het dal woonden, hadden relatief meer last van depressiviteit dan hun overburen aan de noordkant. Op de noordelijke helling scheen de zon namelijk vaker en langer. Zonlicht zorgt onder andere voor vitamine D, waardoor je je beter voelt. Ik heb me laten vertellen dat dit vooral door de bovenarmen wordt opgenomen. Sinds ik dat weet, stroop ik mijn mouwen op als de zon schijnt. En ik word altijd blij als het lente wordt.

Toch heb ik persoonlijk niet zo veel last van sombere gevoelens in dit jaargetijde. Er zitten wat mij betreft ook mooie kanten aan. 's Avonds doe ik graag na het avondeten de gordijnen dicht. Dat geeft mij een behaaglijk gevoel. En als ik de blaadjes van de bomen zie vallen, dan vat ik dat op als een belofte van hoop: in de lente komen er weer nieuwe. In het bos lopen op een hoogpolig tapijt van blad, daar kan ik van genieten.

Waar ik wel een triest gevoel van kan krijgen, is de kerstbomenparade bij de Intratuin. Al in september begint die gekte. Vorige week hoefde ik alleen een zak kippenvoer te halen. Noodgedwongen moest ik eerst door het doolhof van kerstballen en rendieren. Dingen die volstrekt niets met het Kerstfeest te maken hebben. Daar word ik altijd een beetje triest van. Wie heeft nog begrepen waar het om gaat, denk ik dan. Het lukt mij dan maar moeilijk om dat gevoel van mij af te zetten. Ergens snap ik het wel. Toen onze kinderen klein waren, vonden ze het prachtig. Vooral als ze op een knopje konden drukken en er begon een stoeltjeslift te draaien. En lampjes begonnen te knipperen. Maar bij al die bling bling denk ik onvermijdelijk: wie weet nog waar het Kerstkind voor kwam? Jezus kwam om vrede te brengen in een verrotte wereld. Licht in de duisternis.

Denkt u nou niet: typisch een dominee. Iemand van de kerk die het beter weet. Ik geef u onmiddellijk gelijk: in de kerk is het al niet veel beter. Juist kerkmensen zouden de liefde in hun hart moeten dragen. Hoe vaak leven wij niet bij de bling bling van onze zelfgeknutselde tradities? Als ik daaraan denk, vind ik dat eigenlijk nóg triester. Toch probeer ik ook in dat ongenoegen vooral de hoop vast te houden: het licht breekt zelfs door die duisternis heen.

Geert van Dijk