Echt Sliedrechts - Ingehouden uitgelaten

Afgelopen zaterdag was er een min of meer uitgelaten stemming op de Kerkbuurt. Niet echt uitgelaten natuurlijk. Even mocht de horeca een klein beetje open. Deze vrijheid was maar tijdelijk. Het werd gezien als een protestactie en daarom werd het toegestaan. De horeca blijft nog op slot, maar de winkels mogen weer open. Echt plaats voor een uitgelaten stemming is er nog niet. We moeten ons nog inhouden. Een ingehouden uitgelaten stemming dus. Daar zit boosheid en frustratie onder. Waarom winkels wel, en de horeca nog niet? Maar het lijkt erop dat we stapje voor stapje een klein beetje vrijheid terugkrijgen. Vooral omdat iedereen wel zo’n beetje klaar is met de maatregelen, en dat besef verspreidt zich als een olievlek. Sliedrecht haalde het landelijke nieuws met een ondernemer die zijn deuren openzette. We voelen allemaal wel iets van verzet en verlangen om aan de slag te gaan. Ik merkte die min of meer uitgelaten stemming ook toen de scholen op maandag 10 januari de deuren openden. Na drie weken Kerst-’vakantie’ mocht het weer. Ik wandel een paar keer week langs de Merwede. Ik heb zo’n vast rondje langs de Adriaan Volkersingel. Meestal passeer ik dan op de heen- of terugweg de Oranje Nassauschool, vaak rond de tijd dat de school aangaat. En ik meende het te merken aan de kinderen. Een soort van uitgelaten stemming. Yes! We mogen weer naar school. Kinderen horen hun klasgenoten ook gewoon elke dag te ontmoeten. De leerkrachten konden niet wachten om de kinderen te zien en les te gaan geven. En (vooral) de ouders trappelden van ongeduld om hun kinderen aan de goede zorgen van school over te dragen. (Eventjes rust!) Het deed me denken aan koeien die aan het begin van de lente voor het eerst naar buiten mogen en van die malle sprongen maken. Wat zou het mooi zijn als we elkaar kunnen ontmoeten in restaurants, sportclubs, in de bibliotheek, de muziekvereniging, en ja zeker ook in de kerk. We hunkeren allemaal veel te veel naar de persoonlijke ontmoeting. Misschien doet de titel van deze column je denken aan een hond die z’n plas moet ophouden totdat zijn baasje hem mee naar buiten neemt. Nou misschien verwoordt dat de spanning wel die we allemaal voelen. Rutte als onze ‘baas’ die alvast de riem pakt. Een hond snapt precies wat dat betekent. Maar dan moet het baasje niet te lang wachten met het openen van de deur. Want anders moet er gedweild worden…

Geert van Dijk