Echt Sliedrechts - Let it go

Er zijn twee dingen die ik aan de coronapandemie heb overgehouden en beschouw als een mooie bijkomstigheid. Het eerste is dat ik ontzettend blij ben dat ik geen chirurg geworden ben. Wat is het, en dat is heel netjes gezegd, een vreselijk ongemak om de hele dag een mondkapje te dragen. Het tweede, mijn liefde voor wandelen is nog groter geworden. 

Letterlijk, een dag niet gewandeld is een dag niet geleefd. Het zijn geregeld de vaste routes. De lange variant is langs het zwembad, de voetbalvereniging en zo door tot aan de dijk langs de Synagoge weer richting huis. Met de laatste kilometer altijd genietend van de goudkust van Sliedrecht. Geen speciale kleding of top conditie. Geen koptelefoon met podcast. Geen prijzig abonnement of fancy stappenteller. Alleen goede wandelschoenen en gaan. 

Zelfs op vakantie is dit de enige vaste sportactiviteit die elke dag wordt herhaald. Het liefst vroeg in de ochtend. De dag nog vers. Mijn energie nog hoog en mijn gedachten nog niet getroebleerd door de dagelijkse prikkels en drukte. Want dat is dan weer zo’n dingetje wat ik niet gemist heb. Druk zijn. Op zo’n wandeling met in het vooruitzicht een te overvolle agenda voor die dag besef ik me vaak maar al te goed dat iedereen krankzinnig is. 

Eind twintig dacht ik regelmatig dat het aan mij lag. Kijkend naar anderen lijkt het soms of zij alles volledig onder controle hebben. Geen paniek, geen angsten, behalve ik. Maar nu halverwege de dertig besef ik dat de meeste mensen stilletje gek aan het worden zijn. En dat we het allemaal proberen te bestrijden - niet alleen met alcohol en de yoga of de kinderen of de roeping, hobby’s en ja, zelfs met wandelen. Maar met alles. ALLES. We willen allemaal niks en toch heel veel. Proberen allemaal de gemiste kansen en verkeerde afslagen buiten te sluiten. Worden allemaal gekweld door verschillende versies van onze eigen verhalen, die we nooit hebben verteld omdat we daar niet de kans toe krijgen. 

En vervolgens als je je dat realiseert, dat iedereen dat heeft, die paniek, die angsten bedoel ik, weet je wat er dan gebeurt? Dan begin je weer te ontspannen. Echt waar. In ieder geval, dat ervaar ik zo. Het besef dat iedereen hartstikke mesjogge is, is minder erg. Het is een enorme opluchting. Het laat je misschien zelfs wat taken op je te doen lijst schrappen. Het laat je achterover leunen, diep ademhalen en zeggen ‘let it go.’  

Kelly Petrie