Esther Veerman: ‘Met kunst wil ik lotgenoten helpen’

SLIEDRECHT Het leven van Esther Veerman (53) is getekend door seksueel geweld en verdriet. Na jarenlange therapie heeft ze haar verleden om weten te zetten in het delen van haar ervaringen door middel van kunst. 19 mei komt het boek ‘Kracht uit geweld. Trauma in beeld door lotgenoten’ uit, gecombineerd met een tentoonstelling in de bibliotheek ,,Ik kan nooit helemaal helen van dit trauma, maar wel andere lotgenoten proberen te helpen.”

door Marjanne Dijkstra

,,Ik kom uit een ‘net’, kerkelijk gezin. Van de buitenkant leek er niets mis met ons, maar van binnen was het anders. Mijn jeugd werd getekend door het seksueel geweld binnen het gezin. In mijn jeugd was de wereld om me heen oningevuld. Ik mocht niet afspreken met andere kinderen en ik zag dus niet hoe het er in andere gezinnen aan toeging. Op mijn achttiende ging ik theologie studeren in Kampen en ik deed heel erg mijn best om alles ‘normaal’ te laten lijken. Toen ik op mezelf ging wonen, was de wereld om me heen wit en leeg, maar ik ontdekte natuurlijk steeds meer. Ik probeerde mijn leven te leven en het trauma te vergeten. In die periode leerde ik mijn man Alexander kennen, hij is mijn eerste en enige liefde. Ik heb zoveel geluk gehad met hem en dat hij altijd bij me is gebleven, hoe moeilijk het ook was. Ik heb tegen hem vroeger stukjes verteld, maar het was voor hem toen ook te abstract en te groot om door te vragen. Een vriendin van me merkte ook dat er wat was, de ene keer was ik vrolijk en het andere moment heel somber. Tijdens mijn zwangerschap van onze zoon voelde ik me heel erg goed. Ik mocht een kindje dragen en dat was zo bijzonder. Pas bij de geboorte van onze zoon kwam alles er voor het eerst uit. De bevalling riep zoveel herinneringen aan het trauma van vroeger op, dat ik dit alles niet meer voor me kon houden. Na een paar maanden ben ik samen met mijn baby opgenomen. Het trauma rolde er zo uit. Ik kon er nog steeds heel erg lastig over praten, maar tekenen en schilderen hielp me wel. Na die opname ging het beter, maar ik had de juiste hulp echt nog niet gevonden. Ik probeerde daarna lang te doen of er niets aan de hand was. Ik werkte zelfs nog een tijdje als dominee en stopte al het verdriet en de trauma’s weg, ik wilde gewoon leven.”

MAATSCHAPPELIJK PROBLEEM ,,Na die eerste opname krabbelde ik dus wel iets op, maar ik werd ook fysiek ziek. Ik viel soms uit, had herbelevingen, kreeg last van mijn ogen en mijn longen: ook mijn lijf gaf aan dat er nare herinneringen waren. In 2011 mocht ik deelnemen aan een tentoonstelling in New York over seksueel en huiselijk geweld. Dat was zo bijzonder dat ik dan in Nederland ook wilde doen. Inmiddels heb ik met de Stichting Kunst uit geweld dertig tentoonstellingen gehad en de eenendertigste is in de bibliotheek in Sliedrecht. Die tien jaar tentoonstellingen wilde ik graag bundelen in een boek. Vijftien kunstenaars hebben iets opgeschreven over hun belevingen en het wordt versterkt door beelden van hun werk in het boek. Met het boek wil ik lotgenoten een hart onder de riem steken, maar ook aandacht vragen voor de zorg in Nederland. Daar schort nog vaak teveel aan. Seksueel geweld en huiselijk geweld wordt nog te weinig gezien als maatschappelijk probleem en daar moet echt verandering in komen. Voor omstanders is het lastig ingrijpen en je hoeft echt niet meteen Veilig Thuis te bellen, maar even vragen of alles goed gaat kan soms al helpen of je een beter beeld geven van wat achter deuren wordt verscholen.”

MOEDERLIEFDE ,,Nu gaat het goed met me. Ik heb pas de afgelopen tien jaar goede therapie gehad, nadat ik daar jaren naar heb gezocht. Ik dacht altijd dat ik gek was, helemaal knettergek. Met de juiste traumatherapie leerde ik dat dat niet zo was. Ik ben niet gek, maar door een verwonding van buitenaf is mijn psyche geraakt en daar reageert mijn lijf weer op. Ik heb eerder tijdens een opname wel eens een second opinion gevraagd. Ik móest beter worden. Ik kon niet opgeven, ik heb een kind, een gezin. Mijn gezin is altijd mijn drive geweest om door te gaan, hoe donker het ook was. Het is ontzettend jammer dat ook mijn lijf door alles is beschadigd, maar ik moet daar mee leren omgaan. Het begin van mijn therapie was het moeilijks. maar het eind was het zwaarst. Ik weet dat ik niet helemaal kan herstellen en ook dat is een rouwproces. Ik moet aanvaarden dat ik pech heb gehad dat ik in een gezin ben geboren waar ik niet de liefde kon krijgen waar ik naar verlangde. Ik heb van een therapeut geleerd dat ik mezelf de moederliefde kan geven waar ik zo naar verlangd heb. Of ik een goede moeder kan zijn door mijn ervaringen? Er zijn periodes geweest waarin Alexander alles moest opvangen en ik er niet voor mijn zoon kon zijn. Dat doet me pijn. Hij heeft meer gezien en meegemaakt dan zou moeten. Maar onze zoon is opgegroeid tot een leuke jonge man met een goede baan en een relatie. Hij bedankte me pas nog dat ik zijn moeder ben. Dan heb ik het toch goed gedaan.”

Het boek ‘Kracht uit geweld. Trauma in beeld door lotgenoten’ wordt donderdag 19 mei vanaf 14.00 uur gepresenteerd in de Voorhof aan de Middeldiepstraat 6 in Sliedrecht. Lezingen zijn door Esther Veerman (kunstenaar en ervaringsdeskundige), Ineke Boerefijn (College voor de Rechten van de Mens) en Andrea Walraven-Thissen (Internationale expert psychosociale hulpverlening). Dieke de Jong verzorgt de muziek. Vanaf 16.45 uur wordt er gewandeld naar de Bibliotheek AanZet waar de bijbehorende tentoonstelling te zien is. Opgave voor het middagprogramma kan via esther@kunstuitgeweld.nl. De tentoonstelling is gratis te bezoeken tijdens openingstijden van de bibliotheek.