Echt Sliedrechts - Harrie

‘Als je de mensen leert kennen, ga je van de dieren houden.’ Een uitspraak die ik vaak uit moeders mond hoor. Dierenliefde is mij met de paplepel ingegoten. Van kinds af aan ben ik er mee omringd. Hamsters, konijnen, cavia’s, een hond, parkieten en katten. Complete conversaties heb ik met ze gevoerd. Daar waar inderdaad de mens mij liet vallen, hielpen deze haarballen me er weer bovenop. 

Een dierentuin heeft inmiddels de revue gepasseerd. Maar de altijd stabiele factor waren onze poezenbeesten . Tien stuks heb ik er zien opgroeien, waarvan momenteel nog 3 in leven. Harrie, Sally en Romy. Ik weet precies, zonder te kijken, wie van de drie er op de kattenbak zit. Momenteel Harrie. De afgelopen drie minuten, en dat is lang als je geconcentreerd een column probeert te typen, heb ik eerst mogen luisteren naar het geluid van kattengrit dat tegen de wanden aan klettert. Niet zorgvuldig zoals de dames, maar met geweld op gezwiept door een fanatieke kattenpoot, die niet stopt voordat het onderste steentje ook boven op de net gelegde verse drol ligt. Het aroma komt je tegemoet. Sterk metselwerk noemen wij dat hier. 

Terwijl ik verder type liggen de ander twee dames zeer tevreden ronkend op de fluweelzachte kussentjes in de vensterbank. Er zijn daarentegen katten die hun voorouders nog niet zijn vergeten. De kou trotserend zie ik ze hier jagend in ons dorp. Regelmatig schuilend voor weer en wind onder een auto. Onze twee dames zien hen ook. In de momenten dat ze eventjes wakker zijn, kijken ze met een half opengetrokken oog naar de katten die buiten op straat zitten. ‘Sukkels’, zie ik ze denken. Toch gaat mijn aandacht weer naar Harrie. De grootste, de dikste en oudste van het trio. Een acht kilo wegende zwarte kater, zichzelf voortslepend opzoek naar een rustiger plekje. Daar waar niemand hem ziet of kan storen. De laatste weken is dat onderin de kledingkast, bovenop een oude sporttas. 

Als echte kattenkenner herken je dat gedrag. Oftewel, Harrie is ziek. Heel ziek. Wat begon met wat we dachten een ontstoken, inmiddels getrokken kies, is momenteel uitgegroeid in een groot kankergezwel die zijn halve bovenkaak al heeft weggevreten. De steeds groter wordende bult drukt zijn linkeroog dicht. Deze mist inmiddels ook een plukje haar en is rood en bloederig door het krabben. De agenda’s zijn al geraadpleegd. Het is alleen nog een laatste telefoontje. Toch, op wat raar niesen, hoesten en een chronisch traanoog na, is Harrie nog gewoon Harrie. Hard mauwend als je ‘s ochtends je slaapkamer verlaat. Intens knorrend bij het borstelen van zijn vacht. Spinnend bij het kriebelen van zijn kin. En in een zeer fitte bui nog even beide andere ‘poezeldames’ de stuipen op het lijf jaagt. Dag lieve Harrie. Ouwe tijger. We gaan je nooit vergeten.

Kelly Petrie