Echt Sliedrechts - Klusperikelen deel 1

16 september 2021 om 14:58 Column Echt Sliedrechts

Je zal het misschien niet geloven, maar ik was 17 jaar jong toen ik mijn handtekening zette onder de koopakte van mijn eerste huis. 

Mijn toenmalige partner en ik dolverliefd op elkaar en een vooroorlogse dijkwoning aan de Baanhoek. Voor met het fantastische uitzicht op de rivier de Merwede en achter keken we vanaf ons balkon op de weilanden.  Alles was oud, kapot of totaal niet onze smaak. Het was inderdaad zo’n huis ‘waar je doorheen moest kijken’.

Het was het jaar 2007 en ik herinner mij nog als gisteren dat ik aan mijn moeder vroeg: ‘Mama, is het wel slim om zo jong een huis te kopen?’ Mijn moeder, best wel een wijze vrouw antwoordde: ‘Meid sinds dat ik leef zijn de huizenprijzen alleen nog maar gestegen.’ Ook kregen we, en dat voor onze jonge leeftijd, heel gemakkelijk een hypotheek afgesloten. We konden zelfs nog veel meer lenen volgens die vriendelijke meneer van de bank. Gelukkig, wel jong, maar niet gek, besloten we dat niet te doen. Ons budget was krap, maar we hadden liefde, tijd en handigheid in overvloed. Een heel jaar lang waren we dag in dag uit aan het klussen. Ontzettend trots toen we eindelijk na een geweldige bruiloft ons nieuwe thuis betrokken. 

Maar een dijkwoning is net als een relatie tussen geliefden. Het vraagt ontzettend veel onderhoud. Na een paar jaar moet de buitenboel weer geschilderd worden, vraagt een rot kozijn om vernieuwing en is er vast wel ergens een lekkage op zolder die gelijk verholpen moet worden. Het onderhuis is vochtig en van spouwmuren en isolatie had ons huis nog nooit gehoord. Toch haalden we onze schouders er niet voor op. Vooral ik heb vele jaren met liefde en passie, gehakt, gesloopt, geschuurd en opnieuw opgebouwd. Help mijn vrouw is klusser, werd er nog wel eens gegrapt.

Maar helaas, een tiental jaar later was de spreekwoordelijke koek toch echt op. Het geklus werd een moetje en en zoals Clouseau al zong, we wisten allebei er komt een tijd die zwaar en moeilijk wordt, want de passie raak je kwijt. Nu 14 jaar, een klushuis, een economische crisis, een scheiding en heel wat bloed, zweet en nog meer tranen later wist ik dus maar al te zeker: DIT NOOIT MEER!

Wist inderdaad. De eerste dag behang trekken, twee afspraken bij een keukenboer en drie afgebroken nagels verder ben ik er dan toch weer ingetrapt? Het leven gaat door, je begint weer van voor, er ligt vast wel iets moois in ‘t verschiet. Wordt vervolgd.

Kelly Petrie