Gedwongen afscheid voor Remans

26 maart 2009 om 00:00 Nieuws

Willemiek Remans (toen nog bekend onder haar meisjesnaam Van Genderen) begon als meisje van een jaar of acht met korfballen. ,,Ik weet niet zoveel meer van die tijd, maar weet wel dat ik van kleins af aan al veel doelpunten scoorde. Ik was ook best wel snel; dat was wat ik het leukste vond, hard rennen en wedstrijdjes spelen.” Toen ze 15 was debuteerde ze in het eerste team van Merwede en was al snel een vaste waarde in het team. ,,Dat was hartstikke leuk, al weet ik nog dat ik mijn medespelers toen allemaal oud vond. In die tijd werd trouwens nog met drie vakken gespeeld.”

‘Ik kan nu niet zelf beslissen of ik wil stoppen’ SLIEDRECHT - ,,Het is zo abrupt allemaal. Ik twijfelde of ik nog door wilde in het eerste, maar nu wordt het besluit voor me genomen. Nu kan ik het gewoon niet afmaken.” Aan het woord is Willemiek Remans. Ruim twintig jaar speelde ze op hoog niveau korfbal, waarvan vele jaren bij de Sliedrechtse club Merwede. Eind januari ging het fout: ,,Ik maakte een normale beweging, maar voelde meteen dat het niet goed zat.”Bij de huisartsenpost werd Remans onverrichterzake naar huis gestuurd, maar later bleek toch de kruisband van haar linkerknie te zijn afgescheurd. Deze week wordt Remans geopereerd en volgt een maandenlange revalidatieperiode die een einde maakt aan haar korfbalcarrière in de hoofdmacht.

Door Marjanne Dijkstra

In 1994, Remans was toen 21, verkaste ze naar de Dordtse club Oranje Wit. Ze wilde een stapje hoger. ,,Ik heb ook bij PKC gekeken en een aantal keer meegetraind, maar koos uiteindelijk voor Oranje Wit. Daar was het gevoel helemaal goed. Ik ben iemand die niet snel op de voorgrond treedt en bij Oranje Wit voelde ik me prettig en daardoor kon ik ook presteren. We moesten drie avonden in de week hard trainen en op zaterdag een wedstrijd spelen. Dat ging prima omdat we er allemaal voor gingen. Dat maakte het gezellig.” Met Oranje Wit speelde Remans op het hoogste niveau in de korfbalwereld; van de eerste klasse, promoveerde de ploeg naar de overgangsklasse en later ook naar de hoofdklasse. ,,Dat was super, we hadden een stijgende lijn te pakken samen met trainer Jan Mol. Na zeven jaar in het eerste stopten zeven van de acht spelers en ging ik bij Oranje Wit in het derde spelen.”

Dat bleek het toch niet helemaal te zijn voor Remans, inmiddels getrouwd en zwanger van haar eerste kindje. ,,Ik kwam weer meer in contact met Bernadette Struijk, mijn hele goede korfbalvriendin, en al snel besloot ik weer in Sliedrecht te gaan korfballen. Ik heb toen bewust een tijdje rustig aan gedaan want na Menno kreeg ik nog een zoontje, Jorn.” In 2006 speelde Remans weer in de hoofdmacht van de Sliedrechtse korfbalvereniging, iets waar ze reikhalzend naar uitkeek. ,,Dat vond ik het allerleukste, spelen met goede mensen om je heen, wedstrijdspanning en veel publiek. Bovendien gaat de teamprestatie boven je individuele prestatie. Ook dat korfbal een gemengde sport is, maakt het speciaal. Mensen kijken wel eens vreemd tegen de sport aan, maar het is een heel intensieve sport.”

Ze mist het nu al. ,,Het komende jaar kom ik gewoon niet meer aan spelen toe. Ik mis nu al de wedstrijden op zaterdag, hoewel ik vaak ga kijken. Ook de trainingen mis ik. Trainen was nooit echt mijn ding, zeker niet de laatste jaren met de kinderen. Dan moest ik vaak haasten om op het veld te komen, maar de gezelligheid met het team maakte veel goed. Nu bezoek ik de wedstrijden, ik vind het fijn om met iedereen een praatje te maken. Ik wil ook de jongere spelers graag het vertrouwen geven dat ze het heus wel goed doen, ik vind het belangrijk om opbouwende kritiek te geven. Niet alleen degene die de punten scoort is goed, maar iedereen in een team is belangrijk. Ik hoor er nog wel echt bij nu, maar meer van een afstandje.”

Volgend jaar na de zomer hoopt Remans weer zelf met een bal in haar handen op het korfbalveld te staan. ,,Gewoon in een leuk team en het cijfertje dat dat team heeft, maakt niet uit. Na de operatie moet ik eerst revalideren en dat kost veel tijd. Niet alleen met intensieve fysiotherapie, maar ook in m’n hoofd moet ik het weer op een rijtje krijgen en weten dat m’n knie weer goed en sterk is. Nog belangrijker vind ik dat ik met mijn gezin weer alles kan doen en dat ik met de jongens weer een lekker potje kan voetballen.”

Dilemma’s

Kunststof of rieten korf?

,,Kunststof. Het heeft een veel betere uitstraling dan die doorgezakte rieten mandjes. Je schot moet gewoon iets hoger zijn.”

Doorloopbal of afstandsschot?

,,Doorloopbal. Ik maak graag een actie zonder bal en Erwin (van der Poel, MD) weet precies hoe hij hem aan moet geven. Ik loop altijd over links.”

Aanvallen of verdedigen?

,,Als ik moet kiezen is het aanvallen. Verdedigen is echt heel erg leuk, maar scoren blijft het gaafst.”

Vrije bal of strafworp?

,,Vrije bal. Ik vind het knap hoe sommige spelers zo goed zijn in vrije ballen. Een strafworp moet je er gewoon in gooien.”

Twee of drie vakken?

,,Twee. Dat maakt het spel zoveel sneller.”