Ingezonden: 'Chagrijnig Sliedrecht, hier een spiegel'

Laat ik niet enorm schijnheilig zijn. Ik ben wel eens chagrijnig. Het overkomt me, soms kies ik er voor. Maar wat ik pas sinds kort besef. Sliedrechters zijn beroepschagrijnig. Professionals zijn het. De beste in hun vak. Meesters zelfs. Ik geloof niet dat er in Nederland een dorp of stad is die zoveel aanspraak mag maken op de titel 'Epicentrum der chagrijnigheid'.

Moet u luisteren, ik ben heel veel procent Sliedrechts. Ouders, voorouders, ´t waren allemaal baggeraars. Misschien dat ik met die laatste beroepsgroep wel de oorzaak kan vertalen. Ik zou ook niet vrolijk worden van dat werk; des te trotser ben ik op mijn opa´s, oma´s en bedovergrootouders. Maar toch, in deze tijd. Anno 2009. Ga eens voor de pret met een vermomming de Kerkbuurt op. Ik geef je mijn woord, je zult geen 'Goedemorgen!' of 'Hallo mevrouw' ten gehore komen. Een vriendelijk knikje? Ho maar. Aan de kant gaan bij de supermarkt? Vergeet het.

Ik ging er over nadenken tijdens mijn vakantiebaantje. Ik was schrijver bij een ingenieursbureau welke ook de wegen in Sliedrecht inspecteerde. Hier een verzakking en daar een boomwortel zeg maar. Zeker niet zo interessant als dat het klinkt. Maar wel gezellig. Dat dan weer wel. Ten minste, in de auto. Daarbuiten is alles en iedereen knorrig.

De ene kniesoor volgde de andere in rap tempo op. 'Wat moet dat met die zwaailichten in mijn wijk.' Je zag het ze denken. Nergens maar dan ook nergens werden we begroet, als er vragen werden gesteld, was het in de trant van: 'Hebbie dat gat doar al gezien, motten jullie is werk van moaken.' En wij maar vriendelijk blijven antwoorden. 'Goedemiddag meneer, wij zullen het noteren maar zoals u kunt zien, wij zijn van de Weginspectie. Wat de gemeente Sliedrecht met ons advies doet, daar hebben wij geen invloed op. Fijne dag nog meneer.' Raampje dicht, weer een stapje dichterbij mijn conclusie.

Chagrijnig, waar komt het woord überhaupt vandaan vraag ik me dan af. Schijnt van het Franse chagrin (verdriet) te komen, wat vermoedelijk weer van chat (kat) komt en/of van grigner (de lippen opeenklemmen). Het had met niet verbaasd als de herkomst in de Alblasserwaard had gelegen. Het gaat met steeds meer tegen staan, zelfs het woord. Ik hou niet van verdriet, van katten moet ik niks hebben en de lippen opeenklemmen? Nee, ik spreek liever, dan maar zilver. Goud staat met toch niet.

Terugkomend op het idee van de vermomming. Sliedrechters lijken alleen, af en toe, een groet en een glimlach uit te kunnen brengen aan bekenden. Kom je als Dordtenaar in Sliedrecht wonen? Dan zal je toch zeker een gewenningsperiode van een aantal jaren moeten doorstaan. Bijzonder vreemd natuurlijk, die grimbek die we opzetten. Voor chagrijnigheid kun je namelijk in de meeste gevallen gewoon kiezen. De “vandaag-hebben-wij-geen-reden-om-niet-chagrijnig-te-zijn-mentaliteit”, je zou er serieus, nou ja... u begrijpt wat ik bedoel.

Zo vroeg ik mijn collega tegen het einde van de vakantie om zijn mening over Sliedrecht. Hij had voor zichzelf een heel mooi lijstje met dorpen en steden. Gerangschikt naar aantrekkelijkheid. Ik kan u vertellen, we kwamen er niet goed vanaf. En dan laat ik mij nog mild uit. Hij had het idee gewerkt te hebben in een dorp vol azijnpissers en zuurpruimen. En ik met hem. De enige plek waar hij zich op zijn gemak had gevoeld binnen de grenzen van ons dorpje? De Turkse shoarma zaak, Marmaris.

Bepaald geen goede PR. Het zou goed zijn om te beseffen met wat voor gezicht we rondlopen. Maar om heel de winkelstraat te doen laten stikken in de spiegels. Lijkt me niet verstandig. Wees eens lief voor jezelf, dat kan goed helpen. Begroet ter bestrijding van je rotbui iedereen op straat. Doe eens leergierig en geïnteresseerd. Ik weet zeker dat ons dorp dan bij de volgende inspectie bovenaan het lijstje prijkt. Want Sliedrecht is zó prachtig!