Niets is wat het lijkt (2)

Wat ging vooraf? Een vrouw laat een bezoeker binnen in haar woning en mist een dag daarna haar handtas.

Op verzoek van het slachtoffer werd een ontmoeting met de verdachte geregeld. Ze wilde duidelijkheid omtrent hetgeen voorgevallen was. Tijdens het gesprek legde de verontwaardigde vrouw de potentiële kandidaat van het misdrijf het vuur aan de schenen dat steeds hoger oplaaide. Hij bleef geduldig haar vragen beantwoorden en moest haar boosaardige aantijgingen met enig ongemak zich laten welgevallen. Rustig probeerde hij met goede argumenten haar te overtuigen niets met de verdwijning van haar tasje te maken te hebben. Zijn woorden raakten haar niet, overtuigd dat ze tegenover de dader zat te praten. Met een wederzijds gevoel van radeloosheid en frustratie namen we uiteindelijk maar afscheid van elkaar.

Enkele dagen later werden wij door de vrouw plotseling uitgenodigd nogmaals bij haar op visite te komen. Ze had belangrijk nieuws. Benieuwd als wij waren, ploeterden wij ons een dag later weer voort over de door ijsvorming aangetaste straat in de richting van haar woning waar wij binnen werden gelaten door de vrouw wiens gezicht enig schaamtegevoel uitstraalde.

Eenmaal binnen pakte ze direct de hand van de verdachte en bood hem meer dan duizend maal excuses aan. Wat had ze toch een spijt van de beschuldiging. De tas was namelijk weer terug. Ze had, zoals was gebleken, haar metgezel per ongeluk in haar oude woning laten staan.

Het riep natuurlijk de vraag op hoe het dan toch mogelijk was dat zij ons in het eerdere gesprek vastberaden en gedetailleerd had laten weten dat zij de tas op de bewuste avond onder haar bereik had. Ze had immers, zoals ze ons vertelde, een schrijfpen eruit gehaald om een folder te ondertekenen terwijl eigenlijk de bedoelde tas feitelijk helemaal niet aanwezig was. Enigszins ontdaan antwoordde zij dat deze beeldvorming in haar hoofd is ontstaan door het feit dat zij altijd een schrijfpen in haar tas heeft liggen. Omdat ze de folder met een schrijfpen had ondertekend moest de tas in haar beleving ook aanwezig zijn geweest. Een redenering die zich als een onwrikbare waarheid in haar hoofd had genesteld

Niets is echter zoals het lijkt. Wij mensen zien nu eenmaal graag dingen die we willen zien en ervaren dingen zoals we denken die te hebben ervaren. Menselijk, maar soms gevaarlijk. We kunnen elkaar daardoor op het verkeerde been of ... in de verkeerde baan zetten. Onze schaatscoach G. Kemkers kan er inmiddels over meepraten.

Klaas Blokland

wijkagent Sliedrecht (Centrum)