Sliedrechter beleeft droom van drie weken

Doelman Mohammed Sharif van Schelluinen 2 naar nationaal elftal Somalië

SLIEDRECHT - Als reservekeeper van de kleine dorpsvoetbalclub Schelluinen verwacht je niet direct een uitnodiging om de kleuren van je land te verdedigen. Toch overkwam dat de 23-jarige in Sliedrecht woonachtige Mohammed Sharif. Hij is net terug van een avontuur met het nationale team van Somalië dat twee kwalificatiewedstrijden voor het WK in Brazilië in 2014 afwerkte tegen Ethiopië.

Door Jan Volwerk

,,Het was net of ik droomde. Drie weken lang. Wat je normaal op televisie ziet, maakte ik nu live mee. Onthaald worden op een vliegveld door supporters, het uitdelen van handtekeningen, op de foto met fans en een uitverkocht stadion binnenwandelen met dertigduizend schreeuwende en joelende mensen op de tribune. Nee, ik heb niet gespeeld. Ik heb wel twee wedstrijden op de bank gezeten.''

Mohammed Sharif glimt nog van trots als hij zijn ongelofelijke verhaal vertelt. Een verhaal dat begon met de uitnodiging om naar Djibouti te komen om zich aan te sluiten bij de Nationale selectie van Somalië. ,,Ik ben afgelopen zomer gescout tijdens een toernooi in Amsterdam. Ik was daar met een recreatief Somalisch voetbalelftal uit Dordrecht. Er is me daarna wel verteld dat ik misschien voor het nationale team van mijn geboorteland Somalië zou worden uitgenodigd. Maar dat geloof je pas als de uitnodiging in de bus valt en dan nog denk je eerst aan een grap.''

Negen jaar geleden vluchtte de toen veertienjarige Sharif met zijn moeder, vijf broertjes en twee zusjes uit de Somalische hoofdstad Mogadishu naar Nederland. ,,Het was te gevaarlijk om langer daar te blijven. Ik was ook bang om gerekruteerd te worden als kind-soldaat. Mijn vader was al eerder gevlucht en was uiteindelijk in Sliedrecht terechtgekomen. Het eerste jaar hier was zwaar. Ik sprak de taal niet, moest naar een vreemde school en had geen vrienden. Alleen mijn familie.''

Voetballen deed Sharif al in Somalië. ,,Niet in clubverband, maar op straat en op pleintjes.'' In Sliedrecht werd hij lid van de plaatselijke voetbalvereniging en voelde zich steeds meer thuis in het koude en natte Nederland. Vier jaar geleden verruilde hij voetbalvereniging Sliedrecht voor het Ambachtse ASWH. ,,Bij Sliedrecht A1 zat ik meestal op de bank of ik speelde in A2. Via een kennis kwam ik bij ASWH terecht, waar ik op een behoorlijk niveau in het derde en tweede elftal heb gekeept. Ik heb onder trainer Willem Leushuis zelfs een keer op de bank bij het eerste gezeten.''

Sharif werd vervolgens keeper van een recreatief Somalisch elftal in Dordrecht en werd dankzij een tip van oud-Sliedrechtspeler Umut Takac lid van Schelluinen. ,,Bij Schelluinen is het me nog niet gelukt om eerste keeper te worden. Ik blijf vechten voor mijn kansen. Door mijn uitverkiezing voor Somalië, de ongelofelijke ervaringen die ik daar heb opgedaan, voel ik me natuurlijk alleen maar sterker.''

Voetballen in Somalië is nog onmogelijk . ,,Te gevaarlijk. Van de wereldvoetbalbond, de FIFA, moet Somalië daarom haar thuiswedstrijden in het wel veilige buurland Djibouti afwerken. Daar was ook de eerste van de twee confrontaties (op 12 november red.) met Ethiopië gepland. Ik werd als nieuwkomer goed opgevangen. De taal is geen probleem. Thuis in Sliedrecht spreek ik Somalisch met mijn ouders. We sliepen in een luxe hotel, de trainingsvelden waren vlak bij. Pottenkijkers werden wel buitengehouden. Er was constante bewaking van het leger. We mochten het trainingskamp ook niet verlaten. Wat we buiten de trainingen om deden? Slapen en spelen met Playstation.''

,,De selectie van Somalië telde vier keepers. Ik werd al snel tot tweede keeper gebombardeerd en kreeg van de bondscoach, de Keniaan Alfred Imonje, te horen dat ik speeltijd zou krijgen. Somalische keepers kunnen over het algemeen niet coachen en niet meevoetballen. Zij staan eigenlijk alleen maar in het doel om ballen tegen te houden. Ik heb in Nederland geleerd om mee te voetballen en om te coachen. Ik had dus al snel een streepje voor. De eerste keeper, Qalid, is een ervaren kracht, staat al jaren in het doel van Somalië. Hij kreeg daarom logischerwijs de voorkeur in de eerste wedstrijd. Ik vond het al een eer dat ik bij de selectie zat en op de bank mocht zitten.''

De trainingen waren voor Sharif een feestje. ,,We trainden twee keer per dag. De eerste keer was al om zes uur 's morgens. Vanwege de hitte. Overdag komt de temperatuur boven de 35 graden. Somalië heeft met de ervaren oud-keeper Muhangi Washington een geweldige keeperstrainer in huis. Hij heeft jarenlang in het doel van Kenia gestaan. Ik heb in die drie weken veel van hem geleerd.''

De eerste wedstrijd tegen Ethiopië eindigde in 0-0. Het tweede duel stond vier dagen later in Ethiopië gepland. ,,Op het vliegveld daar werden we opgewacht door honderden supporters. Gaaf om mee te maken. Ik kreeg te horen dat ik mocht keepen, maar ik heb direct gezegd dat ik daar nog niet klaar voor was. In Djibouti speelden we voor drieduizend man publiek, dat was nog te doen. Het stadion in Ethiopië was echter uitverkocht. Dertigduizend toeschouwers die op een paar honderd Somaliërs na allemaal tegen jou zijn en je bij elk balcontact uitfluiten. Dat zag ik niet zitten. Ik heb zelfs met trillende benen op de bank gezeten. De bondscoach had daar begrip voor, maar heeft beloofd dat ik in de nabije toekomst mijn kans zou krijgen. Misschien al volgende maand als Somalië in Qatar deelneemt aan een Olympisch toernooi voor de bij de Arabische bond aangesloten landen. We zitten daar in één poule met onder meer Oman en het Saoedi Arabië van bondscoach Frank Rijkaard. Als ik daar de kans krijg, pak ik die met beide handen aan. Mijn zenuwen houd ik dan wel in bedwang. Daarna beginnen de wedstrijden om de Afrika Cup. Er komt dus nog heel veel moois aan.''