Margreet: Vriendschap afkappen met een leugen

KERKIN DE KROEG - ,,Vanaf mijn achtste woon ik in Sliedrecht'' Margreet Roozemond werd gelovig opgevoed en ging naar de Calvijnschool. ,,De zondagschool en de meisjesvereniging vond ik leuk. Ik voelde me geaccepteerd.'' Woorden als acceptatie, waardering en genieten van het leven kwamen steeds in haar verhaal terug. Ze gaat er elke dag op uit om wat te genieten. Ze houdt van de natuur en van dieren. Ze wil ook heel graag mensen ontmoeten: ,,Tijdens de catechisatie voelde ik me verlegen. De lange preken en harde kerkbanken vond ik niks. Ik ging liever naar het café. Daar kreeg ik mijn vrienden en zo ging ik alles doen wat God verboden had. Als je slechte vrienden hebt ga je met hen meedoen. Tot ze je laten vallen.'' ,,Je bent toch weer God gaan zoeken.'' ,,Dat gebeurde toen ik ziek werd. Ik kon niet meer lopen en kwam in een rolstoel terecht. Je verliest je werk en komt buiten de maatschappij te staan. Toen ging ik bidden. Nu kan ik weer lopen! Ik had in die tijd financiële hulp nodig, dus klopte ik bij mijn kerk aan. Vergeet het! Ze hadden me al uitgeschreven en wilden ze me niet helpen. De Katholieke kerk heeft me wel geholpen. Later kwam ik Arie tegen en hij nodigde me uit om naar Pand 33 te gaan. Dat vind ik leuk; praten over het geloof en uitleg over Bijbelfilms! Ik geloof nu misschien meer dan mensen die naar de kerk gaan.'' Ik vroeg wat God voor haar betekent. ,,Hij is voor mij 'Helper'. Ik praat ook gewoon over Hem met mensen.'' Natuurlijk was ik benieuwd of haar ouders blij waren dat ze weer was gaan geloven. Even zag ik afstand in haar ogen. ,,Blij…? Dat weet ik niet. Ik waardeer hen wel, maar of ze mij waarderen weet ik niet. Dat maakt me ook niet uit. Ik heb nu fijne vrienden, daar dank ik God voor. Ik krijg er steeds meer bij. Dat is belangrijk… voor ieder mens toch!'' Haar pientere oogjes glommen weer. Maar er kwam nog iets: ,,Ik mag ook vrijwilligerswerk doen. Ook dat is heel belangrijk: dat je een doel hebt in je leven. Anders ga je drinken of aan de drugs.'' Ik was benieuwd of mensen haar verkeerd inschatten. Ze beaamde dat.,,Dan komen ze met hatelijke opmerkingen. Daar kan ik niet tegen. Daarvoor ben ik te gevoelig. Dan ga ik naar huis om het te verwerken. Ik heb zelf ook wel fouten gemaakt. Dat doet ieder mens. Ze mogen best wel zeggen dat ze er spijt van hebben, maar ze kappen dan de vriendschap af met een leugen.'' Haar gezicht liet zien dat dit haar niet onverschillig laat. Ik vroeg: ,,Ben je veranderd?'' Anderen zeggen dat. Ik zie dat niet.'' Tenslotte vroeg ik hoe dat nu moest als zij zou sterven en niet meer van het leven hier kon genieten. Ze zei lachend: ,,Dat wordt in de hemel straks veel meer genieten! En… daar zie ik mijn overleden familie weer!''

Gerard Vrooland