Mensen aan de Merwede: rasoptimist Diana van der Laan

GORINCHEM - Ze krijg een idee en blijft niet zitten. Diana van der Laan (38) is een rasoptimist, volgt haar gevoel in wat ze leuk of belangrijk vindt en onderneemt actie. In oktober vorig jaar stond ze daarom ook een dag met haar zus op de Grote Markt in de binnenstad van Gorinchem om steun te betuigen aan de Occupy-beweging. ,,Zoiets doe ik normaliter nooit, maar het kwam zo sterk bij me binnen dat ik het heb gedaan. Ik wil een positief geluid laten horen en tegelijkertijd aandacht besteden aan je eigen bijdrage aan een betere wereld, dat vind ik belangrijk.’’

Als ze in 1973 geboren wordt in een schippersfamilie, kiest haar moeder voor de wal in het Brabantse Raamsdonksveer. Haar vader is de hele week weg en komt in de weekenden naar huis. In de vakantieperiodes gaat ze mee op het schip waarmee zand wordt vervoerd: ,,Als ik nu de geur van olie ruik komen de fijne herinneringen aan het varen weer boven. Ik vond het geweldig.’’

Ze krijgt twee zusjes en er ontstaat een hecht gezin. Diana is de oudste en sterk aanwezig: ,,Natuurlijk maakten we ruzie, maar wat ik altijd zeg is dat als je daar thuis de ruimte voor krijgt, je weerbaar wordt voor de buitenwereld. Ik was en ben heel recht voor z’n raap en naarmate ik in de pubertijd kwam had ik echt een grote mond. Ik zocht altijd grenzen op en was helemaal geen echt meisje die met poppen speelde. Nog steeds kan ik over het algemeen beter opschieten met mannen; hun manier van communiceren past mij beter. Toen ik jong was kreeg ik al snel een naam ondanks dat er met jongens maar weinig gebeurde. Mijn grote mond speelde daarin ook een rol’’, zegt ze lachend. ,,Maar het heeft me ook de ervaring opgeleverd dat je je niet druk moet maken over wat anderen van je zeggen. Zo lang ze over je spreken, leef je nog.’’

Trouw

Ze gaat na de MAVO naar de MEAO in Sleeuwijk. Op haar achttiende krijgt ze verkering met een jongen uit haar geboortedorp en drie jaar later gaat ze met hem samenwonen. Het komt op haar 25e tot een huwelijk dat niet lang stand houdt. ,,Het gaat om trouw zijn aan jezelf, je wordt tenslotte met jezelf oud. Ik merkte dat hij een fijne vent was maar niet voor mij en heb uiteindelijk de knoop doorgehakt. Als je serieus over kinderen gaat nadenken dan herwaardeer je je relatie, kijk je met andere ogen. Gelukkig is dat er niet van gekomen, want een scheiding is voor kinderen verschrikkelijk.’’ Een paar maanden later ontmoet ze haar huidige man Sanne, de vader van haar kinderen. ,,Ik wist het al heel snel nadat we elkaar in Gorinchem tijdens het uitgaan tegenkwamen. Hij wilde rustig aan doen, eerst zien of we vriendjes konden worden voordat naar het vuurwerk werd overgestapt. We zijn twee jaar later in 2002 getrouwd, in stilte. We zijn met twee getuigen op een dag naar het gemeentehuis gefietst en hebben daarna met z’n vieren heel fijn en relaxed geluncht. Daarna gingen we op huwelijksreis op Samos; onze families dachten dat het gewoon een vakantie was. Pas een jaar later hebben we het bekend gemaakt en een feest gegeven. We hebben genoten van ons ‘geheim’. En nog steeds hebben we het heerlijk samen. Ik voel me gezegend dat ik met hem mijn leven mag delen.’’

Diana begint haar loopbaan als stagiair bij een transportbedrijf en omdat banen niet voor het oprapen lagen, werkt ze via uitzendbureaus in de retail, schoonmaak en in de telemarketing. Ze houdt van aanpakken en komt opnieuw terecht bij het transportbedrijf waar ze een aantal jaren in de administratie werkt.

Een nieuwe uitdaging volgt als ze directiesecretaresse wordt bij een bedrijf dat in beregeningssystemen handelt. ,,Een fantastische tijd, ik deed echt alles. Administratie, voorbereiden van beurzen, opbouwen en het klantcontact. Dat paste zo bij me. Al die verschillende werkzaamheden maakte het heel uitdagend. Na nog een paar jaar bij een frisdrankproducent als medewerker commerciële binnendienst en een blauwe maandag als verkoper van computersystemen, ben ik aan de slag gegaan bij een makelaar. Een andere uitdaging die ik acht jaar heb gedaan. Ik had veelal de touwtjes in handen, veel verantwoordelijkheid en het aan de man brengen van nieuwbouwwoningen was geweldig. Helaas hield het op toen de reorganisatie kwam in 2008.’’

Inmiddels werkt ze, met veel plezier, al drie jaar als secretaresse bij een advocatenkantoor in Gorinchem. Ze doet dat twee dagen in de week en het is goed te combineren met de zorg voor de drie kinderen Isabel (3), Hugo (5) en Romeo (8).

Familie

De familieband met haar moeder en zussen is hecht. Deze wordt nog sterker als haar vader, zeven jaar na de scheiding met haar moeder, zelfmoord pleegt. ,,Mijn vader was verslaafd aan gokken maar zag dit zelf niet in. Mijn moeder koos voor de kinderen en vroeg de scheiding aan. Ik was toen 23 jaar en heb dit intensief beleefd omdat mijn twee zussen nog thuis woonden. Het is verschrikkelijk als je thuisbasis uit elkaar valt. De scheiding zorgde er ook voor dat de steun in de rug voor mijn vader weg viel en zijn verslaving alleen maar erger werd. Hij raakte ook aan de drank om zo zijn zorgen te vergeten. Op een gegeven moment heeft hij zich laten opnemen in Limburg en is hij weer opgeknapt. Na een leuk huisje te hebben ingericht en het nemen van een hond ging het weer een stukje beter met hem.’’

Diana krijgt het gevoel dat ze haar vader moet opzoeken, ze mist hem ineens enorm. Ze stapt op haar motor en reist af naar Limburg. ,,Toen ik bij hem aankwam omhelsden we elkaar zo intens en moesten we allebei zo huilen. Dat was één van de weinige momenten dat mijn vader echt zijn emoties liet zien. Daar praatte hij nooit over, was vooral praktisch ingesteld.’’ Een week later krijgt ze een telefoontje dat hij zijn leven heeft beëindigd. Een moeilijke tijd breekt aan. ,,Maar ook een mooie tijd. We hebben alles samen gedaan, mijn zussen en ik. Bij traumatische ervaringen trek je nog meer naar elkaar toe.’’

Balans

Er is meer tussen hemel en aarde, dat gevoel is steeds sterker voor Diana. Ze komt in aanraking met Reconnective Healing, een staat van ‘zijn’ waarbij het draait om de verbondenheid met je omgeving. ,,Ik ben helemaal niet zweverig, eerst zien dan geloven. Dus ben ik naar Brugge afgereisd om het zelf te ervaren en te leren. Ik ervaar in mijzelf een balans tussen leven via je hoofd en je hart, praktisch en idealistisch. Maar ook vanuit de basis waarin je jezelf leert kennen en jezelf accepteert zodat je je eigen innerlijke schoonheid ziet en deze in de wereld om je heen ontmoet. Uiteindelijk draait het er om dat je datgene accepteert wat je niet kunt veranderen, en dat het soms is zoals het is.’’

Inmiddels heeft ze eigenhandig een site gebouwd en begeleidt ze af en toe iemand in de ‘bewustwording van het bewustzijn.’ ,,Het draait voor mij om gelijkwaardigheid, samen delen in ervaring, gevoel en leven. Door andere mensen te helpen, help je ook jezelf.’’ Dromen heeft ze niet, het leven komt zoals het komt. ,,Als je je teveel focust op een bepaalt doel, dan zijn je ogen gesloten voor wat erbuiten valt. Ik wil open, spontaan en verwachtingsvol leven. Ons gezin heeft mijn hoogste prioriteit. Daarnaast blijf ik mezelf ontwikkelen in wat het leven me brengt. Eén keer in de week ga ik naar Biodanza, een manier om echt te ontspannen.’’

Inmiddels woont ze met haar man en kinderen al bijna tien jaar in de wijk Wijdschild in Gorinchem en ze voelt zich er thuis. ,,Ik noem mezelf een Brabantse Gorcumer. In het begin was het wennen maar nu ben ik blij dat we hier wonen, dicht bij school, dicht bij het water, dicht bij de stad, we gebruiken de auto minimaal, een ware vrijheid. Via de Jenaplan basisschool hebben we warme contacten opgedaan. En af en toe hoor ik de schepen, dat blijft mooi.’’