Column Leon Boer: 'Wisselgeld'

Afgelopen week was ik op pad voor een aantal boodschappen. Natuurlijk niets bijzonders, omdat iedereen wel eens boodschappen doet. Deze keer niet voor de dagelijkse benodigdheden, maar voor een aantal huishoudelijke dingen. Mijn belangrijkste boodschap was een pan! Niet zomaar een pan, maar een pan met een keramische laag. Ik zie die pannen steeds voorbij komen in de kookprogramma's die ik vaak kijk en ik had besloten ook maar eens zo'n kek pannetje aan te schaffen. Als Jamie Oliver en Rudolph van Veen met zo'n pan een fantastisch gerecht op tafel kunnen toveren, moet mij dat toch ook lukken, was de gedachte.

Nu zijn er in Sliedrecht een aantal zaken waar men huishoudelijke zaken zoals een pan kan kopen. Ik dacht…laat ik nou eens niet zo krenterig zijn en naar de beste (lees: duurste) winkel gaan. Daar aangekomen waren er kennelijk meer mensen die iets met een pan wilden. Toen ik eindelijk aan de beurt was en vroeg naar een keramische pan stond de vrouw mij aan te kijken of ik in brand stond. ,,Nee meneer, dat hebben we niet.'' ,,Hebben we niet? Natuurlijk hebben jullie dat wel!'', zei ik tegen de vrouw. ,,Ow, wacht eens even'', en ze beende naar een rek met pannen. Daar aangekomen ging ze driftig de labels staan te lezen. ,,Jawor meneer, hier heb ik ze!'' Ik ook naar het rek, en inderdaad…keramische pannen. De pannen zagen er geenszins uit als de pan die ik op tv gezien had. ,,Wat is dan het verschil tussen deze en die ik op tv gezien heb mevrouw?'' En wederom keek de vrouw mij aan of ik zojuist uit de grond omhoog was gekomen. ,,Ik zal even de baas halen'', en weg was ze. Kennelijk was de baas de enige die iets van de producten afwist, want er stonden vijf klanten te wachten op de baas, die met een rood hoofd door de winkel rende en vier man personeel die dat stond te bekijken. Ik heb het verder niet afgewacht. Volgende winkel. Na lang zoeken dezelfde pan gevonden als in de eerste winkel. Ze hadden er eentje maar die was beschadigd. De juffrouw lachte er lief bij en ze was erg aardig. Ondertussen zwaar de pest in en zonder pan op naar de derde winkel. Deze hadden volgens de mevrouw achter de balie "op dit moment'' geen keramische pannen. Een illusie armer viel mijn oog op iets wat ook nog op mijn lijstje stond. Bij het afrekenen stond een beeldscherm waarop je kunt zien welke producten er worden ingescand. Tot mijn verbazing gaf dat scherm voor de caissière een foto van het wisselgeld dat ze mij moest teruggeven. Een afbeelding van een biljet van tien euro, eentje van vijf euro en twee euro vijftig aan losgeld. Ik kon mijn glimlach nog net bedwingen, toen de vrouw mij het wisselgeld in handen gaf. Een briefje van tien en twee euro vijftig aan losgeld! ,,Kijk nog even op je scherm'', zei ik tegen haar. ,,Ow ja, sorry''. De vijf euro moest door de bedrijfsleider uit de kassa worden gehaald. Het is in Sliedrecht kennelijk onmogelijk een goede pan te kopen.

Diezelfde avond heerlijk gegeten uit mijn oude pan! Dat dan weer wel.