Column Leon Boer: 'Winterpret'

Al voor de tweede week achter elkaar is Sliedrecht bedekt onder een dikke laag sneeuw. Af en toe valt er een vers laagje bij en het vriest eigenlijk dag en nacht. De sneeuw hoopt dus inmiddels aardig op. Eigenlijk heb ik mijn hele volwassen leven een hekel gehad aan sneeuw. Een oud gezegde vertelt ons ook dat je van sneeuw drie keer last hebt. Als het valt, als het ligt en als het weer dooit! Die wijsheden heb ik dan ook jaren nageleefd. Nu ben ik natuurlijk geen weerman, maar ik heb wel sterk het idee dat er elk jaar meer sneeuw komt. Voor mijn gevoel heeft het soms in geen jaren echt zo gesneeuwd als de laatste tijd. Ik weet nog dat een aantal jaren geleden de kinderen 's avonds om tien uur nog uit bed werden getrommeld, om vervolgens dik ingepakt buiten in de sneeuw te gaan spelen. Dat doe je ook niet als er elk jaar een dik pak sneeuwt valt, lijkt mij dan.

Eigenlijk was ik vergeten hoe leuk het kan zijn. Niet voor al die mensen die op hun werk proberen te komen en uren in de auto vastzitten. Ik heb het niet over oude mensen die niet naar buiten kunnen en ik heb het niet over winkeliers die met de grootst mogelijke moeite proberen hun winkel toegankelijk te houden. Ik denk dat daar mijn aversie tegen sneeuw vandaan komt. Het opruimen! Op dat soort momenten zou een stagiaire best nuttig zijn….

Afgelopen week reed ik door Sliedrecht en zag ik eigenlijk overal hetzelfde. Kinderen, dik ingepakt en met vuurrode wangetjes, die aan het sleeën waren. Wat een gaaf gezicht is dat zeg! Dat deed ik vroeger natuurlijk ook! Ineens zag ik mezelf weer van de dijk af glijden met mijn gele slee. Ik had zo'n ding met van die hendeltjes, waar je een beetje mee kon sturen. Wat was dat leuk zeg! Ineens herinnerde ik mij ook, dat ik het op zulke momenten ook helemaal niet koud had. Ondanks dat wij het moesten doen met een oude broek, een paar extra sokken en een paar regenlaarzen! Als mijn moeder voor de zoveelste keer kwam kijken en constateerde dat ik nu toch wel heel erg nat was, ging ik hard mopperend met haar mee naar de kachel. Als dan alles eindelijk droog was… hup gauw weer naar buiten. Wat wij vroeger deden bij gebrek aan een slee gebeurt nu ook nog steeds. Kinderen verzinnen van alles om mee naar beneden te glijden. Een deksel, stuk karton, plastic zak…het maakt eigenlijk niet uit. Dat is toch een stukje inventiviteit die we graag zien bij kinderen in een tijd waar alles om computers draait. Terwijl ik mijn dochtertje samen met mijn nichtje voor de zoveelste keer een duwtje in de rug gaf en ze luid gillend de dijk af gleden, besefte ik dat sneeuw eigenlijk gewoon heel erg leuk is! Jammer dat er op zo'n beetje elke sloot in Sliedrecht al geschaatst kan worden, voordat de ijsbaan in Sliedrecht, altijd als laatste in de omgeving, open schijnt te kunnen. Anders konden we ook daar genieten van veel ijspret. Nu eerst maar weer eens met de sneeuwschuiver aan de gang! Dat dan weer wel.