De ongenode gast

25 januari 2014 om 00:00 Nieuws

Ze was de tachtig ruim gepasseerd, maar nog goed bij de tijd. Mede daardoor kon ze nog lekker zelfstandig in haar appartementje op de vierde verdieping blijven wonen. Alleen dat ene been begon steeds meer slijtage te vertonen en weigerde op de meest ongelukkige momenten die diensten wat je van een been toch in alle redelijkheid mag verwachten. Maar ze klaagt niet. 'Niet klagen maar dragen' is immers haar levensmotto. Bovendien weet ze zich verzekerd van de hulp van die lieve meiden van Rivas. Vanwege dat haperende been heeft ze de sleutel van de voordeur gemakshalve maar aan de buitenzijde van het slot gestoken. Haar kinderen en andere vertrouwelingen kunnen dan altijd haar koninkrijkje betreden, zodat zij zich niet telkens en met veel moeite naar de deur hoeft te bewegen om open te doen.

Het was vroeg in de middag. Terwijl ze lekker in haar stoel haar middagmaaltijd zat uit te buiken, geraakten haar oogleden zwaarder en zwaarder.

Op het moment dat de slaap bezit van haar dreigde te nemen, schrok ze ineens weer wakker. Een jongeman stond zomaar in haar woonkamer. Het eerste wat haar opviel was dat hij broodmager was. Gewoon een mannetje van een jaar of twintig met een petje op.

In zijn ultieme poging om toch wat ontzag uit te kunnen stralen, had hij zijn ene arm over de gehele lengte laten tatoeëren met in haar ogen vreemde symbolen. Ze was té verbouwereerd om ongerust te zijn. De jongen vertelde haar dat hij van Rivas was en zij zich geen zorgen hoefde te maken. Dat was ze eigenlijk ook helemaal niet van plan. Wat dacht die snotneus wel?

Haar bezoek ging zonder uitnodiging aan tafel zitten en bladerde ogenschijnlijk ontspannen door de cliëntenmap van Rivas welke altijd in het zicht op tafel lag. Al bladerend liet hij haar weten dat haar bankpasje over twee weken verlopen was en zij een nieuw nodig had. Hij wilde dit wel even voor haar regelen, maar had daarvoor wel haar pincode nodig. Waarom ze hem haar pincode heeft gegeven, kon ze eigenlijk niet verklaren. Waarschijnlijk was haar vertrouwen in de mens nog volledig intact. Haastig verliet hij even later haar woning, de vrouw vertwijfeld achterlatend. De twijfel groeide toen ze zich bewust werd dat haar portemonnee niet meer op het tafeltje naast haar stoel lag. Strompelend zocht ze de hele woning door en trof uiteindelijk het kleinood in haar jas aan die in het halletje aan de kapstok hing. Leeg en zonder pasje.

Op dat moment stond de stoere jongen op het Burg. Winklerplein 1000 euro van haar rekening te pinnen. 'Gemak dient de mens' is waarschijnlijk zíjn levensmotto. Enkele straten verderop verwijderde de vrouw de sleutel uit haar voordeur en prevelde uit verdriet nog maar eens háár levensmotto.

Klaas Blokland

Wijkagent Sliedrecht-West.

Email: klaas.blokland@zuid-holland.politie.nl

advertentie
advertentie