Generalisering

Als millennial, ook bekend als generatie Y (geboren tussen 1980-2000), sta ik er nog regelmatig bij stil dat alles vroeger anders was. Ik ben een kleine tien jaar ouder dan 21. Niet alleen weet ik nog hoe mijn oma's lichtgrijze draaischijftelefoon eruitzag en hoe het voelde om het gedraaide snoer om je vinger te winden, ik kan óók blind mijn iPhone bedienen. Ik weet nog hoe je afsprak vóór het mobiele telefoontijdperk (datum, tijd én plek) maar app mijn afspraak nu even snel via een datumprikker. Voor mijn werkstukken op school deed ik onderzoek in de bieb. Ik knipte, plakte en schreef, alsof mijn leven er van af hing. Deze dagen vertrouw ik mijn hele werkende leven op Google.

Ik ben van 1988. Dat maakt me een vroege millennial of een late generatie X'er – ligt er aan welke generatiegrens je wilt aanhouden. Maar bij geen van beide voel ik me thuis. Ik ging me pas in Kurt Cobain verdiepen toen ik allang muziek luisterde op een mp3 speler, maar van snapchat en stappentellers raak ik nerveus. Op mijn verjaardag zat mijn mailbox vol met e-cards. Het gaf me nog geen eens de helft van het feestelijke gevoel als de gekleurde enveloppen die vroeger op de mat lagen. Net zoiets, het postkantoor aan de Stationsweg. Ik verheugde mij als jong meisje altijd op het wekelijkse bezoekje aan de goedlachse medewerkers achter de hoge balie. Het nummertje trekken, de geur van papier en inkt. Het was er altijd woest druk, maar er hing een oorverdovende stilte. Een ongeschreven regel, maar op het postkantoor hield je je koest. Alleen de medewerkers zelf lachten vaak hardop om hen eigen flauwe grappen.

De kinderen van de toekomst groeien op tussen 4 lege witte muren. Geen feestelijke kaarten, posters, prikborden, foto's die de kamer sfeer geven. Geloof me, ik zie en doe vooral mijn voordeel met de digitalisering van onze wereld. Kleding kopen, een betaalverzoekje sturen, antwoord op de vraag hoelang asperges moeten koken. Ik beken. Toch, opgegroeid in een nog redelijk analoge tijdperk, maar volwassen geworden in het digitale en dus cynisch als de X'er als optimistisch als een Y'er tegelijk, maakt dat ik er nog steeds voor kies, om op een zaterdagochtend, zonder blikken of blozen, met alleen een zakje wortels in een ellenlange rij te staan in plaats van de zelfscankassa. En jij?

Kelly Petrie