Back to Bant

Hoe belangrijk is het dorp waar je opgroeit! Dat realiseerde ik me toen ik afgelopen zaterdag een bezoek bracht aan mijn geboortedorp Bant.

Na het overlijden van onze ouders was dit de eerste keer dat ik met mijn zus en mijn twee (in Nederland wonende) broers terugging naar de plek waar vooral mijn zus en oudste broer veel herinneringen hebben liggen. We noemden dit uitstapje: Back to Bant.

Bant ligt in de Noordoostpolder en heeft iets meer dan duizend inwoners. In de tijd dat mijn ouders er woonden (1963-1972) was het nog een stuk kleiner. Vijf straten en je hebt het gehad. Mijn vader was daar onderwijzer op de School met de Bijbel. Vooral voor mijn moeder was het een enorme omschakeling. Ze was gewend om in een stad te wonen, eerst Leerdam en later Kampen. En nu kwam ze in een soort gehucht in the middle of nowhere. Ik had me nooit zo gerealiseerd wat een impact dat gehad moet hebben. Mijn ouders hebben hun best gedaan om er het beste van te maken. Een tikje idealistisch waren ze wel. Trouwens, de polderdorpen kenden een gevarieerd verenigingsleven. Iedereen wilde er natuurlijk het beste van maken. Bij mijn oudste broer kwamen de wildste verhalen boven. Langs de deuren met Sint Maarten. Leuren om snoep. Geen deur werd overgeslagen. Hij kwam elk jaar thuis met enorme voorraden snoep, die zijn gebit uiteindelijk hebben gesloopt.

De Noordoostpolder is drooggelegd in de jaren 1938 tot 1942. Daar ging heel wat bedijking en baggerwerk aan vooraf. Want voordat de polder werd leeggepompt werden eerst (onder water) de vaarten en andere vaarwegen uitgebaggerd. Anders zou je in de natte klei moeten gaan graven. De polder gaf ruimte (ruim 400 km2) aan boeren uit alle hoeken van het land, om akkerbouw te bedrijven. Je moest je daarvoor aanmelden en je werd niet zo maar aangenomen. Er vond een strenge selectie plaats. Je moest verstand hebben van boeren en van ondernemen, en je moest getrouwd zijn of in elk geval verloofd.

Je moet maar durven: je familie achterlaten op 'het ouwe land' en een totaal nieuw leven beginnen. Het valt mij op dat mensen in Sliedrecht graag in Sliedrecht blijven wonen. Veel jonge gezinnen hebben hier hun ouders die op de kleinkinderen passen. Toch heeft Sliedrecht een rijke geschiedenis van ondernemers en noeste arbeiders die 'buitenaf' gingen. Om het avontuur, om brood op de plank, en om met vereende krachten te bouwen aan ongelofelijke projecten.

Het kan geen kwaad om je te verdiepen in de drijfveren van je voorouders. En in hun geschiedenis. Het maakt mij dankbaar. Voor wat ik heb meegekregen. En voor wat ik nu heb. Geef mij Sliedrecht maar!

Geert van Dijk