Nette kleren en leren accepteren

Er komen drie mannen en een vrouw binnen. De mannen dragen nette pakken, je kunt zien dat het dure pakken zijn. Dat zie je aan de stof en de pasvorm. Het viertal praat luid met elkaar en neemt plaats aan het tafeltje dat hen wordt toegewezen. Ik breng hen de menukaart en vraag of ze alvast iets te drinken willen. 'Welke bieren hebben jullie op de wisseltap?', vraagt de man links vooraan. Ik dreun alles op wat ik weet: Ons Blackie, een donker biertje, Imperial Stout, gebrouwen met tien verschillende soorten mout. De Kasteel Rouge, een kersenbiertje, 8%. Barbar Bockbier, gebrouwen in brouwerij Lefebvre met een vleugje honing en daardoor wat zoeter. Troost, een New England IPA, tropisch fruitig en fris, hoparoma's! Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken – ik herinnerde me alle bieren en de informatie kwam er soepel uit. Mijn opluchting maakt plaats voor lichte paniek, wanneer de man vraagt wat ik nog meer aan IPA-bieren heb. Het is ook niet snel goed.

Sinds een paar weken heb ik een bijbaan in de bediening bij Belgisch Biercafé Olivier in Utrecht. Het werk is leuk, de collega's zijn lief en de locatie is prachtig. De gasten zijn meestal heel vriendelijk, af en toe lastig. Zoals de mannen in pak. Nadat ik de bestelling voor het diner bij hen heb opgenomen, schuift de man links vooraan opeens zijn stoel naar achter en gaat pal voor mijn neus staan. Hij is minimaal een kop groter dan ik en kijkt met zijn arrogante hoofd op me neer. 'Als ik nog een drankje wil bestellen, loop ik gewoon naar de bar zeker?' Ik antwoord beleefd van nee, want mensen die dineren, kunnen drankjes bij mij bestellen. 'En wat nou als ik dat niet wil?', de meneer kijkt me uitdagend aan. 'Als ik mijn drankje aan de bar wil bestellen, loop ik gewoon naar de bar!' Ik slaak inwendig een diepe zucht. Blijkbaar is het voor de mens een grote uitdaging te accepteren dat niet alles gaat zoals jij het wilt. Sommige mensen willen niet buigen en houden zich stijf, als een stok. Maar stokken – al lijken ze sterk – zijn breekbaar. Soms kun je beter proberen mee te bewegen, als een elastiekje. Dan moet je wel weer alert zijn dat je ook een eigen wil hebt en uitkijken dat je je niet teveel door een ander laat beïnvloeden; als er te hard aan elastiek getrokken wordt, gaat de rek eruit. Accepteren dat je af en toe een beetje moet meegeven: dat zouden sommige mensen eens moeten leren.

Romy den Otter