Men moet drinken uit de glazen die men heeft

Ergens in het jaar 19- Noach opende in Sliedrecht de deuren van eetcafé: de Knabbelhut. Ik neem het je niet kwalijk als er nu niet gelijk een lampje gaat branden. Misschien bij de beruchte naam 'Tapperij de Waagh'? Ach, het heeft ook zoveel namen gehad. Voordat velen getracht hebben hier iets moois op te bouwen is het een Chinees geweest. Na een flinke verbouwing was al het nepgoud, schilderingen van draken en de geur van babi pangang vermengd met kroepoek verdreven, en was er plaats gemaakt voor een skihutachtige sfeer met een menukaart à la biefstuk met pepersaus. Er werd in deze zelfde krant een summiere vacature geplaatst die luidde: Personeel gevraagd. Bar en bediening. In het bezit van Sociale Hygiëne is een pre. Ik was 16 en solliciteerde.

Samen met nog twee andere dames kon ik de week erop nog aan de slag. En wat was het een succes! Doordeweeks had ik in de middag altijd een barretje vol. En tegen de tijd dat de bouwvakkers en de stratenmakers hen dagelijkse zakgeld hadden opgedronken of vergokt liep het vol met gasten voor het diner. Maar aan alles komt een eind en zo ook aan dit mooie avontuur. Ik bespaar je de details.

Maar eenmaal een horecatijger, altijd een horecatijger. Nu geloof ik in de wet van de aantrekking of zou het zo gelopen zijn omdat ik net iets teveel over deze goede oude tijd praat. Maar daar ineens, stond ik twee weken geleden, op een zaterdagavond weer even achter de bar om de grootste drukte van het nogal dorstige publiek op te vangen.

Excuus voor de bierdrinkende mensen die voor middernacht al weg waren. Ik geef het toe. De eerste getapte biertjes waren om te janken. Gelukkig is dit net als fietsen en werd ik na nog heel wat pogingen luidkeels toegejuicht! Om 05.00 uur lag ik ontzettend moe, maar zeer voldaan in bed. Dit alles net op de laatste zaterdagavond voordat alles op slot gegooid werd vanwege dat rotvirus.

We zijn inmiddels een dikke week huisarrest verder, maar IK ben het nu al aardig zat.

Regelmatig probeer ik geruststelling te vinden in de gedachte dat alles gebeurt met een reden. En dan een deksels goede ook. Zoals misschien...eigen tap is goud waard?

Proost.

[Kelly Petrie