Zeven vrouwen

U heeft wellicht de indruk, dat ik een stevige en vrolijke jongen ben, schrijvend over anderen en hun zwakheden. Dat ben ik ook wel, maar sinds de ‘liefde-van-mijn-leven’ twee jaar geleden door de heer K. Anker persoonlijk nogal wreed uit haar (en mijn) leven werd gerukt, is het anders. Ik wilde, nee ik moest, dóór met mijn leven en meldde me aan in het Bonkelaarhuis voor acht avonden Lotgenoten Partnerverlies om ons verdriet gezamenlijk te bespreken.

Ik ging er graag naar toe om dingen van me af te praten, om te horen hoe andere ‘liefde-van-hun-leven-verliezers’ het deden. Om mezelf ‘groot-te-houden’, om te tonen, dat ik het wel aankon en de anderen deden dat ook. Die anderen waren zeven vrouwen en daar zat ik dus als enige man. Eigenlijk waren het zelfs negen vrouwen, want Leonie van der Linden en Linda van der Plas van het sociaal team waren onze begeleidsters.

‘Ik met zeven vrouwen’ lijkt iets, waar elke man van droomt, maar dat was in deze setting wel even anders. Ja, na elke bijeenkomst droomde ik er wel van, maar dan juist van die ‘achtste’ vrouw met rugnummer 1, die er niet meer was. En later hoorde ik dan van mijn lotgenoten, dat zij hetzelfde droomden, maar dan over ‘hún-man-met-rugnummer-één’.

De bijeenkomsten waren qua sfeer onvoorspelbaar en soms zelfs bizar. We probeerden ons groot te houden, soms huilden we, maar ook veel samen gelachen als we herinneringen deelden, waar we ’s avonds later allen thuis weer om zaten te huilen. Het heeft mij op de één of andere manier geholpen; beter gezegd, we hebben elkaar geholpen door open en eerlijk naar elkaar te zijn. Vooraf elkaar beloofd, dat alles onder ons zou blijven en vandaar dat ik er dus een column over schrijf!

Opvallend, dat ik de enige man was, terwijl toch ook veel mánnen hun vrouw verliezen. Mannen willen zich schijnbaar sterker houden dan vrouwen, wat ook ter sprake kwam. Er zijn nogal wat goedbedoelde vooroordelen, dat vrouwen bij hun administratie hulp nodig hebben en mannen bij het schoonhouden van hun huis, of zoiets. Nou, dit jongetje kan aardig stofzuigen, wassen en koken, terwijl ‘mijn zeven vrouwen’ prima weten hoe ze een belastingformulier in moeten vullen.

Bij ons verdriet is hulp en medeleven hartstikke fijn, een gebaar, een ‘bakkie koffie’, wat gezelligheid, maar zelfs de mensen, die het beste met ons voor hebben, kunnen het verlies niet goedmaken. Maar, samen je verlies delen, heeft mij en mijn-zeven-vrouwen wel weer vooruit leren kijken.

Linda en Leonie ga er alsjeblieft mee door, vrouwen en mannen (als het je overkomt) doe eraan mee en gemeente blijf dit prima initiatief steunen. Het werkt!

[Joop Keesmaat