Kinderen zijn hinderen

Laat ik beginnen met de disclaimer dat ik natuurlijk heel erg veel van ze hou. Onvoorwaardelijk enzo en ze zijn écht ook vaak heel gezellig, maar af en toe heb ik een rol behang nodig. Of minimaal drie, voor elk kind een.

Sinds half december zitten alle kinderen weer thuis van school. Zo ook mijn trio, inmiddels in groep 1, groep 4 en groep 6. Dat betekent voor twee van de drie dat ze ook daadwerkelijk hard moeten werken. Ik ben heel erg blij dat ze het sowieso goed doen, dat scheelt een hoop zorgen. Nou ja, dochter mist nogal wat concentratie en oudste zoon is nog steeds niet helemaal gewend aan het beeldbellen en kruipt soms van verlegenheid ónder de tafel. Schoolmanagement waar ik me normaal niet druk om hoef te maken, maar waar ik nu een modus voor moet vinden. Dus pak ik alles wat kan afleiden bij dochter uit de buurt (een potlood, een boekje, een zelfgemaakte Harry Potter-toverstaf) en zwaai ik even vriendelijk naar de meester van zoon als hij uit beeld verdwijnt. Vanmorgen legde ik een rekensom uit met behulp van twintig pelpinda’s en vijf bekers en de som werd begrepen. De jongste gaat twee dagen in de week naar de noodopvang op school en ging op een van de andere dagen lekker met zijn vader het park in. So far, so good.

Het gedoe begint echter wanneer ik wil bellen. Dit was al zo toen ze nog niet op school zaten. Zo plukte ik ooit bij dochterlief, toen drie jaar oud, een schaar uit haar handen terwijl ik een wethouder belde. De goede man nam op, ik pakte al lopend langs mijn dochter de schaar uit haar handen en zij ontplofte. Ik heb de man later moeten terugbellen. Zo ook afgelopen week. Dochter en zoon waren aan het werken, jongste zoon was naar school en mijn man naar kantoor. Iedereen deed lekker zijn eigen ding. Mijn werktelefoon ging. ‘Jongens, even rustig zijn hè, dan kan ik even bellen.’ Ik had mijn naam nog niet gezegd tegen een niet nader te noemen Sliedrechtse of er werd over en weer gekibbeld en gegild. Niet een beetje, maar zo erg dat ik het gesprek heb moeten beëindigen.

Wat volgde was een niet zo vriendelijke tirade over dat kinderen van bijna 8 en bijna 10 gewoon even vijf minuten hun mond moeten kunnen houden. Ze leken heel even onder de indruk, maar een half uur later werd er weer geruzied over dat de een er last van had dat de ander ademhaalde. Gelukkig kunnen ze ook heel leuk samen spelen. Ik dacht even aan wat mijn oma altijd zei: ‘Kinderen zijn hinderen, zei Vader Cats’. Daar moet je even bij bedenken dat Jacob Cats vijf (!) kinderen had. En die hoefden niet eens thuisonderwijs te volgen! En dan mag je als moeder eigenlijk nog niet mopperen met – ondanks alles – de liefste kinderen ter wereld.

Marjanne Dijkstra