(On)rust

In de afgelopen weken heb ik in quarantaine gezeten. Natuurlijk geprobeerd alle regels na te volgen, maar ergens dacht ik dat het zo’n vaart niet zou lopen. Als je op enig moment toch positief getest blijkt te zijn, geeft dat een onrustig gevoel.

Onrust in de samenleving is al maanden merkbaar. Waar het rond corona eerst vooral een feitelijke afweging was, merk je dat allerlei andere overwegingen een rol gaan spelen bij de beslissingen die onze overheid neemt. Met forse kritiek tot gevolg, met zinnige en ook veel onzinnige argumenten. De rellen in de verschillende steden had ik niet verwacht, maar de beelden en verhalen liegen er niet om. Waarom gebeurt dit, wat gaat er rond in de hoofden van mensen? Vaak wordt geroepen dat we respect en begrip voor elkaar moeten hebben. Anderzijds staan we ook snel klaar met onze mening, over wat goed en fout is, dat laatste vooral bij anderen.

Juist in de afgelopen weken heeft dat veel door mijn hoofd gespookt en heb ik geprobeerd niet al te snel en gemakkelijk mijn mening naar voren te brengen. Natuurlijk is geweld kwalijk en zijn vernielingen nooit goed te praten. Maar alleen losgaan op de sociale media over het foute gedrag van anderen, draagt dat bij aan de oplossing? Via een blog werd ik bijzonder aangesproken door een gebed van dominee Johan Visser uit Amsterdam. Mijn onrust is nog niet over, maar soms vind je rust in het wegleggen van dingen in de handen van een Ander.

O God, ik wil helemaal niet voor die ellendelingen bidden.

Ik haat dat vernielen en stelen

en ben bang voor het geweld van de groep — samen durven ze wel.

Nee, ik bid liever alleen voor politiemensen, bewakers, bestuurders,

winkeliers met kapotte ramen en lege schappen,

en buurtbewoners die sinds zondag slecht slapen.

Liever bid ik nog om Uw zegen over wapenstok, traangas en waterkanon,

dan voor die lafaards, verscholen in hoodies en achter maskers.

En toch bid ik U ook voor de relschoppers.

Ik geloof dat ik niet anders kan en mag —

‘heb je vijanden lief,’ leerde ons Uw Zoon.

Daarom, bid ik, voor hen, o God,

dat ik hun gezicht mag zien —

hun menselijk gezicht,

en ik ze in hun jonge ogen kijken kan.

Doe hun hoodies af, o God,

blaas hun maskers weg,

dat hun gezicht verschijnt,

en zij ook Uw gezicht zullen zien.

Amen

[Jan Visser, raadslid SGP-ChristenUnie