Caravans en Slierecht 4

Je ben 18, studeert en je hè gêên geld; dan zoek ie een bijbaontjie. Zô kwam ‘k op zaeterdag achteraan de Stesjonsweg bij Gerrit Maot te waareke. Eêst zat Gerrit schuin daer tegenover, je had daer ‘n boogerd tusse de bebouwing, veul laeter wier d’r een rijchie huize neergezet. Gerrit was daer gestart met ‘n handel in twêêdehans oto’s. Op ’n mooie dag rool die een caravan in voor een oto en verdiende hij ’t nôôdige aan de verkôôp daervan. Hij was een echte handelaer die gaauw aareges brôôd en veraal beleg in zag. Hij kwam in aanraoking met ’t caravanmaarek Adria uit Joegoslavië. Dat maarek bestong toe nog mor pas en ze wazze blij met ellek verkôôppunt dat ‘r bij kwam. Die bôômgaerd was nie handig en z’n ôôg viel toen op die lap grond achter en naest de EKS. Hij gooide de begroeiing plat, betegelde dà gedêêlte en zette d’r de ’Adriachies’ op. Nou kwam ’k regelmaotig bij mijn oome die daer aan ’t teraain weunde, ik dronk daer dan ’n baksie, maokte een praotjie met de femilie en zô ontmoette ik Gerride, ok hij wier voorzien van een bakkie koffie. Brutaol as ‘k was, vroeg ik om waarek. Nou, Gerrit kon wel iemand gebruike om die caravans schôôn te houwe en as ’t druk was, moch ’k ok verkôôpe. ’t Betaolde nie slecht en de belofte van twêê percent voor elleke verkochte caravan was wel ’n hêêle mooie. Zô ’n caravan kostte toen aal gaauw tusse de 2300 en 3600 gulde, mor Gerrit was aalles behaaleve achtelijk, hij betaolde nie graeg provisie. Dus elleke keer as ik hêêmel gelukkig was met ’n verkoopgesprek, kwam hij naer binne en nam ’t gesprek over. Zô sloot ik nooit een deal, maar hij juist weer wél.

Hij teerde graeg op de EKS. Ze kwamme bij hum ’t teraain op, in de veronderstelling bij de EKS te zijn beland. Regelmaotig wier ’t ook gevraegd: ”Is dut EKS?” Hij ontkende ’t nooit, maar reageerde dat men ‘bij’ de EKS was. Gêên leuge, maor wel êêntjie op ’t randje. Toch vong ‘k de handelsgêêst van deuze man aareg vermaokelijk.

Hum z’n bedrijfie groeide en hij wou nou toch wel ’n bord aan de kant van de weg. Aan mijn, as aankommend kunstenaer, wier gevraegd dat bord te maoke op zaeterdag. Nou hà ’k immiddels geleerd van zijn handelsgêêst en vroeg hum bovenop mijn lôôn Fl.100.- Hij zurregde voor een mooi houte bord en vaaref. Al gaauw bleek dat hij ’n aander idee had, over hoe zô ’n bord d’r uit mos zien, as ik. Mijn smaok was: strakke letters, hij wou een schrêêuwerig bord. We gonge dus hier uit mekaor, die meier hà ’k al gehad. Hij vroog ’t wel trug, maor nie overtuigend genogt. Ik was dus d’n êêste waareknemer van Maot Caravans, maor nie voor lang.

Emiel Mostert