Waarom doe jij dit werk?

Met regelmaat vragen mensen mij ‘hoe kan je dit werk doen, het is toch heel zwaar, je bent de hele dag bezig met de dood en altijd met verdriet’. Het is ook lastig uit te leggen, maar misschien lukt het aan de hand van een voorbeeld.

Enkele weken geleden kwam de melding van het overlijden van een jonge vrouw van slechts 48 jaar oud. Echtgenote en moeder van een lieve, intelligente jongen van 13 jaar. Een dronken automobilist reed haar aan, terwijl ze na een drukke werkweek op weg was naar huis. Enkele uren verkeert het gezin tussen hoop en vrees, maar het mocht helaas niet zo zijn. Op een zaterdagavond komt zij te overlijden. Haar gezin verbijsterd, ontredderd achterlatend.

Ik wacht hen op in het uitvaartcentrum waar ze haar voor het eerst na haar overlijden zullen gaan zien. Ik neem de tijd om hen te vertellen wat we gedaan hebben en wat ze gaan zien. We hebben haar gewassen, haar lievelingsjurk aangetrokken, haar haren gestyled en haar favoriete lipstick opgedaan. Maar ik vertel ook eerlijk en met alle voorzichtigheid dat de artsen, die gevochten hebben voor haar leven, haar heel veel vocht hebben toegediend waardoor haar gezicht erg opgezwollen is.

Als ik hen meeneem, moet ik mezelf vermannen. Dit raakt me, went nooit en is verschrikkelijk. Hun reacties, hun verdriet is hartverscheurend en gaat door merg en been.

En toch.., toch ben ik blij dat ik daar mag zijn… dat ze mij hebben gebeld… want dit is de enige plek waar ik op dit moment wil zijn. Om hen te steunen en te ontzorgen waar ik kan. Ook al is het zwaar, ik kan en wil niet anders…

Want naast dit verdriet, zie ik de meest mooie voorbeelden van liefde, hoor ik de meest mooie herinneringen, hilarische familie anekdotes, ik zie mensen steun zoeken bij elkaar, elkaar helpen. Buren, vrienden, werkgevers, kerken, scholen komen in beweging. Ik zie mensen naar elkaar toegroeien, er wordt gelachen en gehuild. Ondertussen mag ik een paar dagen met deze mensen meelopen en ze helpen om het afscheid vorm te geven. Ze gunnen mij een kijkje in hun leven en dat vind ik heel bijzonder.

Ja, het is soms zwaar. Confronterend hoe broos het leven is. Het beangstigt me soms, al dat verdriet. Het maakt me kwetsbaar in de mensen van wie ik houd. Bang om hen te verliezen en hetzelfde mee te moeten moet maken als de families die ik heb bijgestaan. Maar de dood laat ook zien wat belangrijk is in het leven. Mijn advies: neem niets als vanzelfsprekend en wees dankbaar voor en zuinig op wat je hebt.

En tegen al die mensen die zich afvragen waarom ik dit werk doe wil ik zeggen: het werk is zwaar, maar nooit te zwaar… Het is mooi, dankbaar, puur, echt. En door het in mij geschonken vertrouwen van de nabestaanden word ik er zwaar voor beloond.

[Thea de Jong-van Noordennen