Sliedrechts Dialect - Aanderand van wat niemendallechies

Tijdes ’t opruime van wà klere kwam ‘k vàzellef aan wat te denke over vroeger. Dà vessie dà ‘k nou al zô aareg lang heb. ’t Was begin 1995 toe me voor ’t êêst op wintersport zijn gegaon. ‘k Hà twêê dikke troie gebraaid. Daer leerde ik wà van een vrouw. ”Je mò nie zukke waareme braaisels draoge, je mò laogchies aandoen, dan kè je wat uidoen as ie ’t hêêt krijgt, doe mor een troichie en ‘n vessie aan, daer hè je veul meer aan. ’t Was end 1995 toe ‘k tege een mooi vest aanliep. ’t Vest is nou dus bekant 25 jaer! ’t Wier nog mooier: ”Korrie wat hè je nou toch een mooi vest aan!” ”Ja hee, en ’t is nog jaerig ok 25 jaer!”

As ‘k op de raodio hoor zinge denk ‘k dikkels aan ’t zinge op school. We zonge op de Juliaonaoschool en laeter op de Prinses Ireneschool wel-is canons en dà vong ‘k zôô geweldig. Vaoder Jaocob herinner ‘k me en iets over de sterre die verschene en dat ‘r nog duizende bijkwamme die nie te telle wazze. Hoeneer zouwe me dat nog is aareges kanne doen? Meschie wel in ’t meseum? Wie weet?

Onderlest was ’t zô ’n grijze binne-zit-dag mè flinke sturreme. ”Goh, zee Besjaon, de verwaareming staot aan en ‘k zit nog mè kouwe bêêne en voete.” D’r schoot me wà te binne. Hadde wij dat klaaine kacheltjie uit de caravan voortent van vroeger nie in de graozie staon? Jawel hoor. Waainig gebruikt: kijke of ’t nog waarekt. Aal gaauw zatte me saompies lekker waarem met de voete voor ’t kacheltjie. Leuk hoor, dà dat ding ok voor aanderande herinneringe zurregde. In dut gevaal veraal uit Zêêland. Dat was toch ok ’n heerlijke tijd.

Onderlest was ‘k is bezig in de keuke. Jammer hee, dà me moeder dut nooit hà gezien. Wat zou ze opkijke. ”Ohhh, wat een verschil mè vroeger, mor ’t is jullie gegund hoor. Zellef was ik ‘r toen ok aareg blij mee. Ik was zôô blij met ’t fernuis en met d’n aanrecht en de geutstêên. Dà was veul beterder dan de vaetebank buite in de stoep toe ‘k nog ’n maaisie was. Mor wà ‘k al zee: ik gunt ’t jullie van harte hoor!” Ja, zôôiets zou ze echt gezeed hebbe.

Nou denk ‘k ok gelijk aa m’n opao. Die was fietsemaoker en had een fietsewinkel in Wijk A. Op ’n dag vroog tie of ik meschie een fietsie wou hebbe. Dat was wat. ’t Schijnt dat ik aamel liep te vraege of ’t wel echt waer was. ”Ja, ik weet een leuk fietsie in Wengerde te kôôp, dat wi ’k wel opknappe en moffele en dà duur wel eve. Hêêl m’n leve hè ‘k gedocht dà moffele ’t zellefde was as lakke. Van de week he ‘k ’t opgezocht in de dikke Van Daole en weet jie wà dat betekent? Frommele! Dus ik hà gêên gemoffelde fiets, mor een gefrommelde fiets!

Korrie Lissenburg