Mislukte dates - deel 1

Aangezien ik weinig meemaak in coronatijd heb ik besloten dat ik een aantal columns zal wijden aan het beschrijven van mislukte dates. Want de liefde is voor schrijvers een tijdloze bron van inspiratie en er zijn maar weinig mensen die je niet kunt amuseren met verhalen over ongemakkelijke afspraakjes en onmogelijke relaties. We bijten het spits af met Robin.

Inmiddels ruim drie jaar geleden, ging ik een dagje naar Lille met oma en mama. Er was daar een brocantemarkt waar we dus als uitje met zijn drietjes met een bus naartoe gingen. Vanaf de busstop moesten we nog een stukje lopen richting de binnenstad en toen had ik kort oogcontact met een jongen die de andere richting uit liep. Hij had zwarte krulletjes en droeg een bril. Ik glimlachte, hij glimlachte. Op de terugweg – toeval bestaat niet, toch? – kom ik precies dezelfde jongen tegen. We lachen weer naar elkaar. Terwijl mama, oma en ik weer richting de bus lopen zeg ik giechelend: ‘zagen jullie dat? Ik had sjans, haha!’. Dan voel ik opeens een hand op mijn schouder. Ik draai me om en kijk recht in de ogen van.. de jongen! Hij murmelde iets onverstaanbaars (waarom praten Fransen altijd zo snel?) en ik begreep dat hij Romain heette en mijn nummer wilde. Het duurde allemaal maar een oogwenk en voor ik goed en wel besefte wat er gebeurd was, zat ik in de bus terug naar Sliedrecht. Lachend kletsten mama en oma en ik totdat we weer thuis waren. Ik was verwachtingsvol, hij zou me vast een berichtje sturen! Maar na vijf dagen had ik nog steeds niets van brillemans gehoord en gaf de hoop op. Diezelfde dag, na het avondeten, had ik een gemiste oproep van een onbekend nummer. Een Frans nummer. Mijn hart sloeg een slag over. Ik vluchtte naar mijn kamer en belde nerveus het nummer terug. ‘Ah, Romy?’ klonk het aan de andere kant van de lijn. Ongelofelijk sexy taal wel, Frans. ‘Oui, c’est moi.’ En toen volgde er weer een onsamenhangende woordenstroom waar ik geen pap – of wat dan ook – van kon maken. Over naar Engels, et plus lentement s’il te plaît. Of ik zijn sms had ontvangen? Uhm, nee..!? Nou goed, het zal wel. Uiteindelijk hadden we wat gechat, ook mailadressen uitgewisseld en gingen vervolgens toch maar over op whatsapp. Lang verhaal kort (de introductie was alweer lang genoeg): hij heette geen Romain, maar Robin. Hij woonde en studeerde in Lille, was dól op Frankrijk (zoals alle Fransen) en was intelligent, gevoelig en grappig. We hebben een poosje gechat voordat we elkaar eindelijk weer in real life zouden ontmoeten, in Brussel. De datum stond al vast, maar, wat wil het tragisch lotgeval: meneer heeft er toch niet zo’n zin in. Hij vindt me te.. opdringerig? Of weet ik veel welke smoesjes hij opeens in de strijd gooide. Ik was er in ieder geval helemaal klaar mee. Adieu, Robin.

[Romy den Otter