Echt Sliedrechts - Simpele ziel

Na een koude winter met sneeuw en ijspret was denk ik iedereen wel toe aan warmere dagen. Zeker in deze rare tijden na een jaar waarin bijna niets mocht willen we naar buiten de zon in, bakken op het strand of het terras op. 

Ik ben zelf geen ‘strand bakker’ maar vind het wel lekker om op een vrije dag een leuk stadje in te wandelen en te gaan zitten op een terras voor een koele versnapering. 

Nu dit natuurlijk al even geleden was keek ik eigenlijk wel het meeste uit naar even een drankje op het terras. Natuurlijk is het geen eerste levensbehoefte en ja we kunnen makkelijk zonder. Dat het openen van terrassen als speerpunt wordt gebruikt tijdens deze pandemie, vinden velen zowel opvallend als sneu. Is dit daadwerkelijk het eerste wat er in een lockdownslachtoffer opkomt, wanneer je deze vraagt het grootste gemis van de afgelopen maanden te benoemen? Vraag een gemiddelde Nederlander wat hij/zij het meeste mist in deze crisis en het antwoord is ‘lekker op een terras kunnen zitten’.

Noem mij maar simpel. Noem mij maar sneu. Even je kont kunnen neerstrijken na een lange wandeling of shopsessie en bediend te worden is voor mij een feestje. En ja ik had het intens gemist. Toch, het moment eenmaal daar, op het terras. Met mijn vriendin. Ik had een bevrijd gevoel verwacht, euforie, danslust, maar dat viel tegen. Even kwam ik een cocon te zitten, het geroezemoes viel weg en in de stilte dacht ik: we gaan toch niet gewoon verder alsof er niets gebeurd is? Maar wat was dit lang geleden zeg! Ik slurp mijn eerste echte cappuccino net zo gretig naar binnen als alle nieuwe indrukken. En de iets verbrande tosti kauw ik weg alsof er nergens anders iets lekkerders op de wereld bestaat. Ook was een grote vrees dat de strijd om het terras nog meedogenlozer zou worden dan de historische Slag om de Closetrollen. Maar met het steeds ruimere aanbod aan horeca op onze Kerkbuurt was hier niks van te merken. Voor mij was het een middag om nooit te vergeten. En daar klinken we op.

Kelly Petrie