Echt Sliedrechts - Klusperikelen deel 3

Grenzend aan de rivierdijk ligt al jaren een groot stuk grond met daarop pronkend een immens grote boom. Hierdoor kreeg het stukje iets magisch. Het deed me denken aan de sprookjesboom in de Efteling. 

Deed, want ineens viel me op dat het stuk af is gezet met hekken en de grote boom verdwenen. Het enige bewijs dat daar ooit een levend kunstwerk heeft gestaan is de bijna triest uitziende stobbe. Nee, ik ben geen bomenvrouw, zou me niet vastketenen bijvoorbeeld, maar ik vind groen wel belangrijk.

Wellicht is het omdat je een boom kunt zien staan, aanraken, je kunt invoelen hoeveel jaar, hoeveel kracht er in dat hoog boven je uittorende bouwwerk van de natuur zit. Elke boom heeft een verleden, een toekomst, heeft een omgeving, die daardoor verrijkt.

Sliedrecht is een deels groene gemeente, maar de afgelopen jaren zijn veel bomen verdwenen. ‘Ze waren dood of ziek’ wordt dan vaak als reden gegeven. Ik denk dan, roep er eerst een bomendokter bij. Valt de boom nog te redden? Nu weet ik niet of deze boom ziek was of dat er gewoon ruimte gemaakt moet worden voor nog meer dure appartementen, maar dat het zonde is blijft een feit. Bomen boven de tien jaar zouden tot erfgoed moeten behoren. Daar moet je zuinig op zijn.

Voor deze boom is het dan te laat, maar voor die in de voortuin van ons klushuis is nog hoop.

Geen idee wat voor soort het is, maar ik vind hem prachtig. Vooral nu de herfst zijn werk doet en de takken vol gekleurde blaadjes een waanzinnig uitzicht geven vanuit de grote slaapkamer.

Zoals je misschien al begrijpt zijn de meningen daar nog over verdeeld. ‘De buren vinden het ook niet erg’ werd er nog aan toegevoegd.

Al verf je de muren blauw met gele stippen en wordt de keuken pimpelpaars, het kan me niet schelen. Maar de boom die blijft.

Misschien bij het volgende bezoekje aan de bouwmarkt toch maar eens opzoek naar kettingen. 

Wordt vervolgd.

Kelly Petrie