Echt Sliedrechts - De mensen van voorbij

Afgelopen zondag was het Eeuwigheidszondag. In veel kerken wordt dan stilgestaan bij de namen van de mensen die het afgelopen jaar zijn overleden. Vijf kerken in Sliedrecht hadden op zaterdag van 16.00 tot 19.30 uur hun deuren open gezet. Mensen konden daar een kaarsje aansteken of gewoon even stil zijn in een aparte ruimte. Daarnaast was er gelegenheid voor een gesprek voor wie dat wilde. In ons kerkgebouw (de Ontmoeting) hadden we hiervoor nabestaanden uitgenodigd. Verschillende mensen maakten hiervan gebruik. Wat mij dan raakt is dat mensen het meestal fijn vinden om te praten. Hoe belangrijk is het dat er een plek is waar je je verhaal kwijt kunt. In onze samenleving worden verdriet en pijn vaak ontweken. De bekende Vlaamse rouwdeskundige Manu Keirse hamert er voortdurend op dat het van levensbelang is dat mensen hun verhaal kunnen blijven vertellen. Ook als het gaat om een verlies van jaren geleden. Het woord ‘verwerken’ bestaat in zijn optiek niet. Verdriet draag je je leven lang met je mee. Maar het kan wel helpen als je er met iemand over kunt praten. Daarom is het een uitdaging om te blijven vragen naar de overledene. De naam te blijven noemen. Want, zo zegt Keirse, ‘met de dood eindigt het leven, maar nooit de relatie die je met iemand hebt’. Luisteren, luisteren en nog eens luisteren, dat is de opdracht. Wat niet gemakkelijk is, want we zijn o zo geneigd om de ander in de rede te vallen. Elk verdriet is trouwens anders. Mijn vader overleed aan de gevolgen van hartfalen. Dat was een lange weg van steeds meer inleveren. Mijn moeder stierf, na zware jaren van dialyse, toch nog vrij onverwachts. Mijn schoonvader overleed heel plotseling in de kracht van zijn leven. Een goede vriend van mij stierf aan darmkanker. Ik kom door mijn werk in de kerk vaak in aanraking met mensen die hun liefste maatje verloren. Dat je daarvan helemaal uit het veld geslagen kunt zijn, is echt niet raar. Dat is juist normaal. Keirse wordt niet moe om dat te benadrukken. Het is juist vreemd als we het wegdrukken en onze tranen inslikken. Hanna Lam heeft het mooi verwoord, vind ik. Dit is een strofe uit een van haar gedichten: 

De mensen van voorbij
zij worden niet vergeten.
De mensen van voorbij
zijn in een ander weten.
Bij God mogen ze wonen,
daar waar geen pijn kan komen.
De mensen van voorbij
zijn in het licht, zijn vrij.

Geert van Dijk