Echt Sliedrechts - Geen water

Begin juni zaten we bijna een half etmaal zonder water. Dat is echt wel even raar. Je doet zó vaak de kraan bijna gedachteloos open, en dan ga je er van uit dat er water uit komt. Natuurlijk! Nou, toen dus even niet. Wat was er aan de hand? Bij graafwerkzaamheden op de kruising P.A. de Genestetstraat / Van den Vondelstraat was een waterleiding geraakt. Drie straten werden van het water afgesloten, waaronder onze straat. Dat duurde vanaf ’s morgens een uur of tien tot negen uur ‘s avonds. Daarna kregen we het advies om gedurende vier dagen het water te koken voordat we ervan zouden drinken. Gelukkig heb ik sinds een jaartje een regenton. Die zat flink vol, want een paar dagen daarvoor had het behoorlijk geregend. Dus we konden in elk geval even onze handen afspoelen, de wc doorspoelen en de afwas (met de hand) doen.

Tjonge, dacht ik, wat zijn er een hoop dingen in het leven die je bijna als vanzelfsprekend ervaart. Maar die het dus niet zijn. Zo is het met je gezondheid, een dak boven je hoofd, vrienden om je heen. Zo is het dus ook met elektriciteit, gas en water. Ja, gas ook! Op dit moment zitten we daar in elk geval nog erg aan vast.

Zelfs bij de tiende keer dat ik de kraan omhoog tikte, dacht ik weer: ‘O ja, geen water’. Dat er water uitkomt, zit zó in je systeem, dat het volledig automatisch gaat. Op zulke momenten voel ik me niet alleen gezegend, maar ook nogal … verwénd. Wat een luxe, denk ik dan. In mijn gedachten zie ik mensen uit Ethiopië, slepend door eindeloze zandvlakten. Vluchtelingen op Lesbos (of waar dan ook) in de rij voor een beetje water. Op tv zag ik onlangs wanhopige mensen in Chili, waar een enorm meer bijna volledig is uitgedroogd. Enzovoort, enzovoort. De verhalen zijn met duizenden uit te breiden. Welkom in de wereld. Welkom in de wereld waar niets vanzelfsprekend is. Waar een klein clubje mensen leeft op een grote bubbel van welvaart. Waar miljoenen mensen doodgaan van de dorst. Eigenlijk moet dat anders. Maar ja, hoe dan?

Het is negen uur. Eén van onze kinderen roept van boven dat er weer gedoucht kan worden. De bubbel van mijn gedachten spat uit elkaar. Ik ga over tot de orde van de dag. Maar dat zou eigenlijk niet vanzelfsprekend moeten zijn.

Geert van Dijk