Echt Sliedrechts - Winterdip

Als Woodstockgeneratie, waar ik – met volle overgave - toe behoor, had ik het deze maand niet gemakkelijk. Even leek het erop, dat mijn winterdip, wat mijns inziens tot een officiële ziekte moet worden bestempeld, niet kwam, maar op 29 december 2022 kwam die – als een Russische raket op een flatgebouw – voluit binnen, dat wil zeggen, Margriet Eshuis was overleden. Nou, zeg maar ‘Là Eshuis’, ook uit 1952, ook 70 jaar, waar ik ooit tot over mijn grote oren verliefd op was. Prima zangeres en muzikante, beetje recalcitrant en – helaas – evenaarde ik alleen die die laatste eigenschap van haar. Toen ik twee jaar geleden ‘wegens onvoorziene omstandigheden’ verhuisde, heeft ze me nog hartstochtelijk doen huilen toen ik voor de laatste keer de trap van mijn oude huis opliep met ‘And tomorrow some strangers will be climbing up the stairs to the bedroom, filled with memories . . ‘

Het nieuwe jaar was nog maar net begonnen toen ik las dat mijn held Jeff Beck – ik ben een bluesmannetje – niet de pijp, maar zijn gitaar aan Maarten had gegeven. Die was acht jaar ouder, overtrof me ‘a thousand times’ met zijn gitaarspel, maar qua romantiek en recalcitrantie kon ik aardig met hem meekomen. Hij bleef zichzelf en doen waar hij goed in was, échte blues spelen en dus wederom tranen bij zijn ‘cause we ended as lovers’. Een week later, 18 januari, David Crosby – ook zo’n Woodstockheld – dood op 81-jarige leeftijd. Eigenlijk een wonder, dat hij gezien al zijn verslavingen, het zo lang heeft volgehouden, maar wederom stierf een stukje van mijn jeugd. Achteraf, de man, die in 1961 nadenkers schreef zoals ‘Something ’s happening here, what it is, ain’t exactly clear’ of ‘Nobody’s right, if everybody’s wrong’. Kon zo maar een échte Sliedrechter zijn, toch?

En toen moest 26 januari nog komen, de dag, dat mijn ‘politieke achterbuurman’ Gerrit Venis een appje stuurde, die me ‘met tranen in zijn hart, ziel en hoofd liet weten, dat Ineke vanmorgen stilletjes bij hem was weggegaan’. Ik werd weer boos, dat éne K. Anker met zijn spreekwoordelijke zeis in onze buurt was rondgegaan, heb gescholden en gevloekt. Een andere – mij bevriende - ex-PvdA-wethouder in ons vrijdenkende actiegroepje antwoordde: “Ik zit wat te staren en zie haar ineens weer enthousiast ‘t Winkeltje in de Rosmolen bestieren.” Tja, Ineke Venis, de De Rosmolen!

Herinneringen, die – geëtst met scherp gepunte stift – voor altijd in je hersenen zijn gegrift, zodat later als ik ouder ben en traag, maar het leven beter door heb dan vandaag, ik m’n ogen sluit en oproep uit m’n geest, hun portret, zoals dat vroeger geweest! Ook dat is ‘Echt Sliedregts’!

Joop Keesmaat