Schreeuwen

Liefst schrijf ik luchtige columns en laat ik dit onderwerp over aan mijn zeer gewaardeerde collega Joop. Maar de wereld staat in brand, en Sliedrecht staat in brand, figuurlijk dan. Een vriendin zit midden in de chemokuren, borstkanker. Toeval? Er komen steeds meer verontrustende cijfers naar boven over Chemours, maar zij houden de gelederen gesloten, nemen geen enkele verantwoording en gaan welverdiend op vakantie ver van alle giftige stoffen en al die lastige vragen. Ook ik ben er even uit, ik typ dit stukje vanuit Zeist, waar onze caravan het hele seizoen staat en de lucht een stuk schoner is en ons grootste probleem de processierups was. Tot er vorig weekend borden hingen bij de ingang naar het bos met een waarschuwing dat de wolf gesignaleerd is. Dat vond ik toch wel spannend, die rups was het eerste jaar irritant. We waren op onze hoede met de honden.

Maar nu is er de wolf, twee zelfs, een paartje waarschijnlijk. Spannend, want een wolf is vaak een stuk sneller dan een processierups. We houden de honden in zicht en zijn alert. Dat deden we altijd al, want we willen ze ook niet achter een reekalf aan hollen, maar het voelt nu anders. We komen de wolf liever niet tegen in het bos.

Terwijl ik samen met mijn man in ons 1.40 bed onder het schuine dak lig te draaien bedenk ik dat de wolf altijd nog beter is dan een wolf in schaapskleren. Want daar hebben we in Sliedrecht mee te maken. De wolf loopt in het bos, maar doet zich niet anders voor dan hij is, namelijk een wolf. Terwijl we aan het wandelen zijn zie ik bij de kampgebouwen een papier van de politie hangen met tips voor kinderen. Er wordt geadviseerd om na 21.00 uur niet meer het bos in te gaan, maar ook om heel erg hard te gaan roepen “WOLF!!” zodat een ander weet dat je in gevaar bent. En precies dat is eigenlijk wat ik niet doe thuis. Keihard roepen zodat een ander weet dat wij in gevaar zijn. “CHEMOURS!!”. Er is een actiegroep (Actiegroep “Gezondheid voor Alles” op fb) die dat wel doet en ik bewonder hun doorzettingsvermogen. Want het duurt maar en het duurt maar. Ik las dat ze voor de 173e keer naar Chemours gekomen waren. En waar was ik? Meestal op de camping in Zeist, en in de winter was ik overal behalve daar. Ik neem me voor om na het seizoen ook te gaan, ik weet nu al dat dat niet wekelijks gaat worden, maar als we nou allemaal een keer gaan? Het gaat ons tenslotte allemaal aan en nu laten we een kleine groep doen wat we eigenlijk allemaal moeten doen om te laten weten dat we in gevaar zijn. Schreeuwen! Schreeuw jij mee?

Daniëlle Zwanink - Muilwijk

Meer weten? Lees dan ons complete Chemours-dossier met al het nieuws en de achtergronden.