Echt Sliedrechts - Petra

Maandag zou ze 58 jaar geworden zijn, Petra. Zomaar een gewone Sliedrechtse vrouw. Nou ja, gewoon…..Ze was echtgenote, moeder, dochter, zus, vriendin, collega en ga zo maar door. Alles wat ze deed deed ze met passie. Moeder zijn, vrijwilliger op de voetbal, een eigen zaak, ze zat midden in een pittige opleiding. Ik had haar leren kennen bij de zwangerschapsgym, beide in verwachting van ons tweede kind. Ze kwam binnen, het was bloedheet en ze zag er verhit uit. Er was dat jaar een EK voetbal en ze riep meteen “als ze de bal voor de wedstrijd kwijt zijn… hij zit hier!” en ze gebaarde naar haar dikke buik. Het ijs was meteen gebroken. We werden vriendinnen en dat zijn we gebleven tot het einde.

Petra was zo’n vriendin die altijd voor je klaar stond. Ze was een paar jaar ouder dan ik en ze was als de grote zus die ik niet had. We waren beide gewichtsconsulente en gaven er onze eigen draai aan. Ik kreeg tips van haar, zij kreeg ze van mij. We konden sparren over klanten, weekendjes weg, gewoon kletsen over alles en niets. Ik kon altijd mijn ei kwijt. Je gunt iedereen een Petra in zijn leven.

Ze waren net verhuisd naar Delft en dat vond ik eigenlijk veel te ver. Maar wat was Delft een gezellige stad, we gingen naar een terrasje en we dronken wat, de volgende keer zouden we gaan winkelen samen. Alleen kwam er geen volgende keer meer.

Ik was aan het werk en Pascal stapte binnen met de boodschap dat Petra overleden was. Ik vroeg hem lichtelijk geïrriteerd welke Petra. Toen hij herhaalde dat het Petra was geloofde ik hem niet. We hadden de dag ervoor nog contact gehad. “Wat zeg jij nou?” Maar ik zag aan zijn gezicht dat het waar was. Hoe kan dat? Ze was gezond, stond midden in het leven, ze was nog lang niet klaar. Er waren zoveel plannen. Ze had bijna examen, de eerste paal van hun nieuwe huis was een paar dagen ervoor geslagen. Er werd die dag een foto van haar gemaakt, ze straalde. Het zou de laatste foto van haar zijn.

Mijn hersenen registreerden de waarheid, maar mijn gevoel blokkeerde. Dit was te groots om toe te laten. Nu, inmiddels 6,5 jaar later, kan ik het soms nog niet geloven. Ik denk soms dat ik haar zie lopen en dan maakt mijn hart een sprongetje, maar al snel komt het besef.

Ze is oma geworden zonder dat ze haar prachtige kleindochter ooit gezien heeft, en wat zou ze er goed in geweest zijn. Afgelopen maandag had ze een tekening van haar moeten krijgen die ze vol trots zou ophangen. Voor altijd 51 jaar gebleven. Ze wordt zo ontzettend gemist. Er was niets, maar dan ook niets gewoon aan haar. Woorden schieten tekort. Je bent pas vergeten als er niet meer over je gepraat wordt.

Lieve Petra, ik mis je!

Daniëlle Zwanink-Muilwijk