Aangifte

Helaas nog steeds het gesprek van de dag in Sliedrecht, Chemours. In de familie-app, op social media, in de winkel, overal. Er heerst een gevoel van onmacht, zij zijn Goliath en wij zijn David. Laatst hadden wij een gezellige avond met vrienden en ineens veranderde de sfeer toen we het hadden over PFAS, we werden bozig, verdrietig, bezorgd en we spraken onze onmacht uit.

Een goede vriend heeft 20 jaar gewerkt bij DuPont in de Teflonfabriek en hij vertelde dat er gewezen werd op de ‘veiligheidsmaatregelen’ wat inhield dat hij zijn pak, helm, bril en handschoenen aan moest. En, ze moesten goed hun handen wassen voor het eten. Het is bijna om te lachen als het niet om te janken was. Regelmatig had hij last van de zogenoemde Teflonshake. Dat hield in dat hij beroerd thuis kwam na het werken, steeds beroerder werd, hoge koorts kreeg en twee dagen beroerd op bed lag. Daarna kon hij weer gaan werken. In 2016 is zijn bloed geprikt en bleek dat hij 250 microkilogram C8/PFOA/PFAS oftewel gif in zijn bloed had. De toegestane waarde is volgens de Europese Voedsel en Warenautoriteit 6,9 mcg/l. Hij schrok zo van deze uitslag dat hij meteen naar de huisarts is gegaan, helaas wist die ook niet wat hij er mee aan moest. Dus wat dit betekent voor zijn toekomst? Hij heeft geen idee, maar hij had liever de Staatsloterij gewonnen.

Ik hoor en lees een soort berusting, ‘er is toch al niets meer aan te doen’ want, zo vertelde een deskundige, de PFAS zit inmiddels overal inclusief in ons en dat is niet meer terug te draaien. Er werden tenslotte in 1981 al bloedtesten gedaan op werknemers van DuPont omdat de hulpstof C8, gebruikt en uitgestoten bij de productie van teflon, ‘oogproblemen veroorzaakt bij ongeboren ratten.’ In 1981! DuPont meldt dit niet. Want uiteindelijk blijkt het allemaal een centenkwestie te zijn. Geld gaat boven mensenlevens. Geen verrassing, maar daarom niet minder schokkend. Ik ben boos, verdrietig, bezorgd, maar wat ik niet wil zijn is gelaten. Want dat betekent dat ze er mee wegkomen. Ik wil strijdbaar zijn, er over praten, schrijven, protesteren. Het minste wat we kunnen doen is aangifte doen via de claim van de advocate Bénédicte Ficqt. Er staan nu 2400 aangiften, dat moeten er toch veel meer worden? Het kost niets, hoogstens 5 minuten van je tijd.

David heeft gewonnen van Goliath. Maar de vraag is: wat hebben we te verliezen? Heel veel als je het mij vraagt. Want hoe leg ik later uit aan mijn kleindochter dat oma het te druk had met zichzelf en het allemaal prima vond? Heb jij al aangifte gedaan? Doen!

Daniëlle Zwanink - Muilwijk