Druiven

In de oude uitbreiding heb je geen grote tuin, maar een droom van mijn meneer was om druiven te laten groeien. En dat lukte. Het kostte een paar seizoenen, maar nu hadden we een goede oogst. Ze waren groot en zoet en lekker bij het ontbijt. En dat uit onze eigen postzegel! Ik genoot er van, tot ik op Facebook zag dat iemand zijn druiven bij Chemours gelegd had. Opeens viel het kwartje. Natuurlijk. Hoe had ik dit over het hoofd kunnen zien?

Dus fietste ik afgelopen zaterdag met mijn zwager Peter naar Chemours om mee te doen aan het protest. Mijn collega Joop nam de microfoon en gaf een kort (en dat is bijzonder voor Joop), doch duidelijk praatje. Er werd vervuilde grond in een kruis op de grond gelegd, daaroverheen ging water. Toen heb ik onze druiven erop gelegd en werden er aardappelen (en bij elke aardappel zei de eigenaar: ‘shame on you!!’), meer druiven en appels bij gelegd. Allemaal uit eigen tuin.  Het voelde haast als een religieuze aangelegenheid en het zag er bijna smakelijk uit als het niet zo triest geweest was. Ik bedacht me dat het een goed idee zou zijn om de voltallige directie uit te nodigen voor een lunch. Met wat eieren, fruit,  een heerlijke salade met tomaten, komkommer en uien. Een groentesoepje met verse groenten en natuurlijk alles vers uit eigen tuin. Ik denk dat ik wel weet wat het antwoord zou zijn. Gevaarlijk vinden ze het niet, maar zelf slaan ze liever over.

Ik wil mijn respect uitspreken voor iedereen die wekelijks bij de poort staat, die met onverminderde energie berichten blijft plaatsen en niet van ophouden weten. Dat het zin heeft is wel gebleken, want wat hebben ze al veel bereikt. Ik geloof niet dat het in het begin serieus werd genomen door Chemours, misschien werd er wel meewarig naar gekeken of om gelachen, maar dat is vast veranderd. Je kunt geen krant openslaan of actualiteitenprogramma kijken of Chemours wordt genoemd. ‘Onze’ Joop heeft een agenda aan moeten schaffen voor alle tv-optredens.

Ik hoorde iemand zaterdag zeggen dat het voor haar toch al geen zin meer had, een trieste, maar ware conclusie. Maar ze was er wel. Of er ooit een dag komt dat er nul uit de pijp komt weet ik niet, maar ontkennen heeft ook geen zin meer. En er is gelukkig heel veel gaande, maar we moeten ons nog steeds laten horen. Juist nu!

Daniëlle Zwanink - Muilwijk

Meer weten? Lees dan ons complete Chemours-dossier met al het nieuws en de achtergronden.