I have a dream

Dromen doe ik veel, niet nat, soms wel raar of knettergek. Dromen, dat ons mooie dorp naar elkaar toegroeit en we gezamenlijk streven naar een vriendelijke, tolerante, leefbare en schitterende plek om te wonen, te leven.

Geen vervuiling, geen gezondheidsriciso’s, wederzijds respect voor elkaars levensovertuiging, waar gemeentelijke delegaties van heinde en verre naar toe komen om uit te vinden hoe wij dat doen.

Vorige week, toen ik wederom in de tuin al dat vervelende doorgeschoten onkruid aan het wieden was, droomde ik, dat de giftige uitstoot van Chemours alleen maar schadelijk zou zijn voor dat vermaledijde onkruid. Kijk, zo hadden we wat aan Chemours en ze gingen nog verder, want – op verzoek – kon de chemische samenstelling van hun uitstoot aangepast worden om ook andere problemen op te lossen. Tja, dat heb je met technologisch hoogbegaafde bedrijven!

In juni een eikenprocessierups-plaag? Geen probleem, even Chemours bellen. Overlast van wespen in augustus? Wederom, even Chemours bellen en ze regelen het.

De bekende slogan “Even Apeldoorn bellen” was in de volksmond vervangen door “Even Chemours bellen” en heel Sliedrecht was blij met dat ecologisch hoogstaande bedrijf aan de overkant.

Ik droomde verder van een paradijselijk Sliedrecht, zonder onkruid, zonder rupsen, zonder wespen, wat de ontwikkeling van ons dorp tot grote hoogte opstuwde. Immers, een grote parkachtige tuin zonder onkruid en ongedierte is de ultieme wens van iedereen, dus de duizenden dure villa’s en herenhuizen ten noorden van de spoorlijn gingen als “zoete broodjes”.

Van overal stroomden de nieuwe bewoners toe om zo’n prachtige woning met onderhoudsvrije tuin aan de Anton-van-Rees Boulevard of het Bram-van-Hemmen plantsoen te bemachtigen.

Toplocaties waren gelegen aan een schitterende grote, diepe vijver met ultiem helder schoon water zonder last van wier, kroos en riet. Gewoon “even Chemours bellen”, die wekelijks een aangepaste hoeveelheid chemisch afval niet in de rivier, maar rechtstreeks in die Ben-van-der-Plas plas loost (met keurmerk van mijn vriendin Cora van Nieuwenhuizen).

Kortom, Chemours + Sliedrecht was in 2050 een absolute “win-win” situatie en ik kreeg medelijden met die “losers”, die ooit dertig jaar eerder wekelijks met emmertjes vervuilde grond naar Dordrecht fietsten.

Badend in het zweet schrok ik wakker! Het was maar een droom en dus rij ik komende zaterdag voor de elfde keer mee met een rode emmer vuile grond achterop de fiets, dromend dat er steeds meer Sliedrechters eindelijk ook eens wakker worden.

Joop Keesmaat

Meer weten? Lees dan ons complete Chemours-dossier met al het nieuws en de achtergronden.