Echt Sliedrechts - Eenrichtingsverkeer

Afgelopen dagen was het weer bingo. Ze zeggen weleens dat alle wegen naar Rome leiden. Alleen moet je dan soms wel geduld hebben. Heel veel geduld! Een paar uur doen over een ritje wat je normaal een kwartier kost, was afgelopen weken dagelijks voor velen aan de orde. De A15 is al jaren een punt van discussie. En sinds de wegwerkzaamheden is het leed dat file heet harde realiteit.

Al zijn er naar zeggen veel mensen sinds het hele coronagebeuren thuis gaan werken, en is werken op afstand is ‘here to stay’, stroomden naar mijn idee sinds de versoepelingen de wegen weer aardig vol. Snappen doe ik het ook. Mijn thuiswerkdagen vond ik dramatisch. Er zijn naast een hoop voordelen ook net zoveel keerzijden. Vooral het missen van persoonlijk contact en afwisseling van omgeving. Al ben ik zeker graag thuis, kan ik mijzelf maar moeilijk concentreren op een grote nacalculatie in mijn eigen woonkamer. 

Niet dat het daar nu zo chaotisch is, maar puur het idee dat de vaatwasser nog geleegd moest worden, ik ook nog best even een wasje kon draaien en het niet uitmaakte of ik nu wel of niet mijn slaaptenue aanhield, maakte me compleet van slag. Voor anderen is het weer lastig om werk en privé te combineren – met name voor mensen met kinderen. Ook is er minder spontane interactie binnen en tussen teams, wat soms ten koste gaat van innovatie. 

Natuurlijk ben ik een groot voorstander voor minder file en wat bovendien zal leiden tot aanzienlijk minder CO2-uitstoot. Maar er zijn daarvoor ook genoeg andere oplossingen dan thuiswerken. Zoals de auto de deur uit doen. Of minder drastisch. Vaker met de fiets of de benenwagen naar je bestemming. Toen ik 3 jaar geleden noodgedwongen mijn auto verkocht zonder dat er een nieuwe voor in de plek kwam, was er zeker een paniekmomentje. Even naar de stad, een verjaardag in het noorden van het land. Het wenst allemaal net iets meer voorbereiding en creativiteit. En dan heb ik het nog geen eens over mijn coupe a la troep en uitgelopen mascara waar ik soms gelijk mee in een vergadering stap. 

Toch, na het gemopper en gedoe van een regenpak aantrekken, mijn veel te hoge pumps te verruilen voor de kaplaarzen en je net gestylde kapsel in de gloria zien opgaan, gaat er voor mij niks boven een wandeling over onze woonboulevard richting kantoor, langs de volstromende A15 die mij doen beseffen wat voor een geluksvogel ik ben.

Kelly Petrie