Raadslid zijn

Sinds december 2020 mag ik opnieuw het eervolle ambt van volksvertegenwoordiger bekleden in Sliedrecht. Het hoe en waarom daarvan laat ik voor wat het is; daar is denk ik genoeg over gezegd en geschreven.

Afgelopen week kreeg ik niet één, maar drie keer de vraag: “Hoe is dat eigenlijk, raadslid zijn?”.

Naast mijn standaard reactie dat ik het nog steeds een eer vind, antwoordde ik aan alle drie de vragenstellers dat het soms ook eenzaam is en best ingewikkeld.

Ik vind het raadslidmaatschap anno 2021 complexer dan toen ik 2002 begon. Het dualisme (dat wethouders geen onderdeel meer uitmaken van de gemeenteraad) was toen net ingevoerd en dat was wennen voor alle 19 raadsleden. De stukken kregen we toen nog op papier en er was een fysieke leeskamer waar je alles tot je kon nemen.

Anno 2021 zit je als raadslid nog steeds - vaak in je eentje - urenlang stukken te lezen. Tegenwoordig gelukkig digitaal, dus dat kun je thuis doen. Maar door de regionale samenwerkingen in zogenaamde Gemeenschappelijke Regelingen zijn de dossiers nu dikker en voor mij soms lastig te begrijpen.

Een voorbeeld hiervan is de nieuwe samenwerking voor onze Sociale Dienst, die in 2022 klaar moet zijn. In februari dit jaar heb ik dit dossier opgepakt en ergens in oktober moeten we besluiten wat we vinden van de nieuwe opzet. Het dossier is gericht op de bedrijfsvoering van de nieuwe regeling en heeft nog weinig oog voor de eindgebruiker, dus onze inwoners.

Dat viel mij op, omdat ik als raadslid soms ook de laatste strohalm ben voor mensen die minder geluk hebben in het leven. In mijn geval hoorde ik het verhaal aan van een alleenstaande moeder met vier kinderen. Haar dagelijkse strijd tussen het opstaan en het naar bed gaan bevestigt voor mij dat de kloof tussen arm en rijk nog steeds groeiende is.

Nu moet ik dus in het besluit over de nieuwe Sociale Dienst ook een plekje vinden voor haar zorgen. Tegelijkertijd besef ik dat het in Sliedrecht met o.a. het Bonkelaarhuis best goed geregeld is. Mijn taak is om ervoor te zorgen dat we dit zo houden en niet verdrinken in regionale afspraken. Gezien de debatten die zijn geweest denk ik dat een meerderheid van de gemeenteraad dat ook wil en dat het gaat lukken.

Tot die tijd mag ik het definitieve besluit gaan lezen en beoordelen. Een beetje eenzaam, best ingewikkeld, maar met een eervol gevoel dat ik dit mag doen.

Timo Pauw

Raadslid PRO Sliedrecht