Echt Sliedrechts - De tuit

Ik moet vaak plassen en dat is best een dingetje. Vooral als we spontaan weg gaan, of als ik een stuk ga wandelen. Ik wandel soms vanaf de Oude Uitbreiding over de dijk en ter hoogte van de Synagoge wordt de situatie vaak nijpend. Soms vraag ik aan mensen of ik even mag plassen. Meestal mag dat wel, maar je moet een flinke drempel over wil je zoiets vragen.

Een vriendin wees me op de plastuit, wat mij betreft de beste uitvinding sinds chocolade. Superhandig. Het is een ding van hard plastic, je klemt haar precies waar jij nu denkt dat het moet, sluit je benen (dat is cruciaal) en plassen maar. Je hoeft niet te hurken en opgetakeld te worden. Je plast niet meer over je schoenen en je broek hoeft niet naar je enkels. De eerste keer heb ik thuis geoefend en dat ging prima. Het is trouwens wel spannend, want het moment dat je je bekkenbodemspier ontspant, is nog niet het moment waarop de plas beneden is. Zie het als een knikkerbaan, je gooit er bovenin een knikker in en dat duurt even voor het beneden is. Zoiets. Op zich geen probleem, behalve als je ineens moet stoppen. Dat lukt niet. Want het is al onderweg.

Wildplassen is verboden, maar wie een betere oplossing heeft mag het zeggen. Ik gebruik het ding natuurlijk niet dagelijks, maar zeker als wij een flinke wandeling in het bos maken gaat mijn nieuwe vriendin mee.

Voordat ik durf te plassen screen ik de omgeving natuurlijk heel goed. Pas dan durf ik in actie te komen. Laatst wandelde ik in het bos en ja hoor. Het gevoel ‘ik moet plassen’ de woorden van mijn bekkenbodemmevrouw ‘het zit tussen je oren’, de druk op mijn blaas die vertelt dat dat dat dat echt niet zo is. De gedachte dat ik nu echt heel nodig moet. De spanning ‘ziet niemand mij’ en dan de ontlading. Heerlijk. En toen dacht Bella, onze labrador ‘wat doe jij nou?’ en ze liep zo onder mijn straal door. Natuurlijk stopte ik meteen. Maar die knikkerbaan he? Er zit een vertraging op. Arm beest.

Ik prijs mezelf gelukkig met mijn meneer die al heel wat gewend is. Want stel je voor dat je net aan het daten bent en dit gebeurt, dan komt er vast geen vervolg. Hoewel.. na bovenstaand akkefietje liep hij hoofdschuddend weg en heeft hij me zeker een week Patricia genoemd. Soms zit het tegen.

Maar goed, zie je mij dus wandelen en kijk ik wat moeilijk? Ik zoek nog adresjes tussen de dijk en de Tiendweg richting Hardinxveld. Richting Papendrecht kan ik vast terecht bij mijn geliefde collega Joop, prima locatie om te plassen. Reacties mogen naar de redactie.

Daniëlle Zwanink - Muilwijk