Echt Sliedrechts - Van waarde

Ik werk voor mezelf maar de laatste tijd merkte ik dat ik iets miste. Het gevoel hebben dat je van waarde bent, wat dat dan ook mag betekenen, en het hebben van collega’s. Dat gevoel had ik al een tijdje.

Ik had veel redenen om te denken dat ik niet geschikt was voor de zorg. Maar toen mijn zwager opgenomen werd met Lewy Body Dementie zag ik hoe belangrijk aandacht, een vriendelijk gezicht en een lief woord is. En aandacht iets wat ik heb, kan en wil geven, ondanks dat ik geen relevante opleiding in de zorg heb.

Dus sinds kort werk ik bij Overslydrecht. Ik vond het doodeng, als nieuweling beginnen met nul ervaring. De eerste tip die ik kreeg was om altijd rustig te blijven want rust straalt af op de bewoners.

Omdat ik als flexer werk sta ik steeds op een andere afdeling. Op elke afdeling is de sfeer huiselijk en gezellig. Er miauwt af een toe een levensechte poes, en natuurlijk zijn alle bewoners heel verschillend. De één gaat beneden een activiteit doen, de ander een breiwerk, een puzzel en weer een ander ligt op bed.

Na het eten is iedereen rustig, een meneer kijkt naar de voetbal, twee dames zitten gezellig te kletsen samen en weer een ander zit gewoon lekker te genieten van de koffie.

En dan slaat ineens de stemming om en is er flinke onrust bij een mevrouw. Dit heeft weerslag op de hele groep. Mijn collega is bezig en ik voel me onrustig en onzeker. Er flitst van alles door me heen. ‘Wat kan ik doen? Hoe kan ik haar helpen? Zie je wel, ik kan dit niet’. Ineens herinner ik me: ‘rustig blijven Daan’. En dat lukt, kalm zeg ik haar dat ze lekker mag gaan zitten. Dat ze niets hoeft. Ze kijkt me aan, pakt met twee handen mijn hand vast, en valt ineens rustig in de stoel in slaap. Met mijn hand strak vast in de hare. Al is het maar voor even, er is weer rust. Ik doe eigenlijk niets, ik ben er. En precies op dat moment op die plaats voel ik me van waarde. Ik dacht dat ik haar hielp, maar eigenlijk hielp zij mij. Want als ik er niet geweest was dan was er wel een collega geweest die hetzelfde gedaan had. Dit gevoel had ik even nodig.

Inmiddels heb ik al meer van dit soort waardevolle momenten meegemaakt, maar ook verdrietige en frustrerende momenten. Ook dat hoort erbij. En het hebben van collega’s is zoveel leuker.

De overtuiging dat werken in de zorg niets voor mij zou zijn is weg. Misschien had ik het veel eerder moeten doen.

Dus twijfel jij nog? Ik zou het gewoon proberen. Je hebt niets te verliezen en zoveel te winnen. En aan het einde van elke dienst voel ik me echt VolDaan. En daar deed ik het voor.

Daniëlle Zwanink-Muilwijk