Jurgen Damen

Het is donderdagmiddag 28 september. Ik kijk naar de sportverrichtingen van mijn jongste zoon. Mijn telefoon buzzt en een pushbericht van NU.nl vertelt me over een schietpartij in het Erasmus MC in Rotterdam. Ook is er een brand waarbij is geschoten. Zeer waarschijnlijk zijn er ook mensen bij overleden. Schoten? In een ziekenhuis? Mijn hoofd maakt meteen overuren en als een spons neem ik al het nieuws in me op dat ik erover kan vinden.

In de loop van de avond wordt steeds meer bekend over de dodelijke slachtoffers. Een vrouw van 39 en haar dochter van 14 zijn omgekomen, buren van de dader, zo bleek. Ook een 43-jarige huisarts overleed. Later leer ik dat het de in Sliedrecht geboren Jurgen Damen is. 

Ik lees in de dagen die volgen verhalen van zijn collega’s. Hoe geliefd hij was als huisarts. Maar ook wat een fijne docent hij was. Dat hij er alles aan deed om zijn studenten goede artsen te maken. Over patiënten, veel oudere mensen ook, die hem zo’n prettige huisarts vonden. Een feitelijk onbekend iemand uit Sliedrecht, die zoveel impact had met zijn handelen. Iemand van wie nu heel veel mensen, helaas om een verschrikkelijke reden, zijn naam kennen.

Maar hoe kwetsbaar zijn we eigenlijk? Ik stel de vraag keer op keer in mijn hoofd en bespreek hem thuis. Hoe kwetsbaar zijn we als dit je gewoon op je werk kan overkomen? Elke dag werk en school nemen mijn man, ik en onze kinderen afscheid van elkaar. Wensen elkaar een fijne werk- en schooldag. ,,Tot vanmiddag en vergeet niet dat we...”, ongetwijfeld hoe het bij Jurgen Damen en zijn gezin, zijn vrouw is huisarts in Sliedrecht, ook ging.

Ik kom er niet uit. Niet nu. Ik wil er ook niet uitkomen. Ik wil niet begrijpen waarom mensen zo gestoord zijn dat ze dit een ander aandoen. Ik wil me veilig voelen. Overal. In een ziekenhuis, op straat, thuis en op mijn werk. Ik wil me veilig voelen over mijn gezin als ze op school of aan het werk zijn. De goede mensen zijn met meer, daar ben ik van overtuigd. Maar voor Jurgen Damen helpt die wetenschap niet meer. Wat daar rest is respect en steun voor de mensen die dáchten dat hij veilig was.

Marjanne Dijkstra