Groen

Vroeger woonde ik in de Kerkbuurt, onder aan de stoep, waar we ruimte hadden om te spelen in de buurt. Bomen klimmen, verstoppertje spelen, voetballen, we deden alles. Wij hadden een heerlijke tuin met schommels, gras en waslijnen waar de was lekker kon wapperen. Onze buren, buren Van der Berg, waren fantastisch, ze voelden als een extra (lieve) opa en oma, als mijn fiets kapot was dan liep ik naar ‘de buurman’ en werd hij gemaakt. De andere buren waren tante Netty en ome Joop, die ik nog steeds zo noem, ik kon er altijd terecht. Voor mij waren ze als familie, veilig, warm en vertrouwd. Mijn ouderlijk huis voelde als thuis en er was geen reden om te denken dat dat ooit zou veranderen. Tot de dag dat de gemeente kwam. Het pleintje waar wij speelden was al veranderd in een parkeerplaats, maar dat was niet genoeg. Er moesten veel meer parkeerplaatsen komen, want er zou een supermarkt komen en er waren andere grootse plannen waar onze tuin voor moest wijken. Er was ongeloof, boosheid, verdriet. Mijn ouders wilden hun tuin niet kwijt, maar de plannen stonden vast. De tuin zou onteigend worden. Uiteindelijk hebben mijn ouders zich uit laten kopen door de gemeente, want zonder tuin en ingebouwd door parkeerplaatsen voelde ons huis niet meer als thuis. Met veel pijn in hun hart zijn ze verhuisd. Zogenaamd uit vrije wil, maar wat was het alternatief? Ironisch genoeg gingen de grote plannen niet door, maar de parkeerplaatsen kwamen er wel, want wat heb je aan bomen? Daar kun je je auto niet in kwijt. Het huis bleef staan, de tuin en de ziel van het huis waren weg. Mijn moeder mist (ondanks de fijne nieuwe buren) haar oude huis tot de dag van vandaag en dit speelde in 1997.

En nu. Een flink stuk park ‘moet’ weg, het park waar ik ook heen ga bij gebrek aan park in de Oude Uitbreiding. De bomen moeten weg, want daar moeten huizen komen. Geen betaalbare huizen overigens. Ik weet hoe het voelt als een gemeente iets beslist. Machteloos. Ik weet dat de wereld van mijn ouders destijds zijn kop stond, hun tuin, hun thuis waar ze hard voor gewerkt hadden en waar ze gelukkig waren, niet in geld uit te drukken, het moest weg. En nu. De leefomgeving van mensen gaat totaal veranderen, en er moet nog veel meer weg, de korfbal, de voetbal, de moestuin. De moeder van Jan Smit zou zeggen: ‘alles is weg!’. En wat hebben we er over te zeggen? In Sliedrecht heb je er een dagtaak bij als je alles wilt volgen en steunen. Maar, zoals zovelen heb ik ook nog een baan, kinderen, honden, ouders en een kleinkind en dus geen tijd om overal bij aanwezig te zijn.

“Steen eruit, groen erin” is een slogan van de laatste jaren want ‘we’ willen vergroenen. In Sliedrecht is de slogan precies andersom. “Groen eruit en beton erin”. Helaas weer een column met een trieste conclusie over Mooi Sliedrecht.

Daniëlle Zwanink-Muilwijk